Encyklopedia Solidarności Ganicz Andrzej - Biogramy -

Ganicz Andrzej, ur. 16 VII 1945 w Łodzi, zm. 3 V 2022 tamże. Ukończył Technikum Energetyczne tamże (1963).

1964 pomocnik elektryka Przedsiębiorstwa Montażu Elektrycznego Elgatro-Budowa w Katowicach; 1964–1965 pomocnik elektryka Łódzkiego Przedsiębiorstwa Instalacyjno-Remontowego w Łodzi; 1965–1966 pomocnik elektryka ZPB im. Obrońców Pokoju Uniontex tamże; 1966–1969 elektromedyk Gospodarstwa Pomocniczego Typu „D” przy Akademii Medycznej tamże; 1969–1970 konwojent Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej Zakład Transportu i Spedycji tamże; 1970 ajent Państwowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział dla Miasta Łodzi; 1970–1977 właściciel zakładu Krawiectwo Lekkie Andrzej Ganicz tamże; 1977–1982 współpracownik Zakładu Rzemieślniczego Krystyny Ganicz tamże; 1982–1990 współwłaściciel zakładu Prace wysokościowe Andrzej Ganicz i Władysław Szczepanik tamże. Od IX 1981 członek Komitetu Założycielskiego NSZZ IRz „S” w Łodzi, od 23 XI 1981 wiceprzew. Zarządu Miejskiego NSZZ IRz „S” tamże. Od 25 XI 1981 przew. Zarządu Regionu ZŁ NSZZ IRz „S”; 3–6 XII 1981 delegat na I Krajowym Zjeździe NSZZ IRz „S” w Krakowie. 12 XII 1981 ukrył dokumenty ZR NSZZ IRz „S” ZŁ.

13 XII 1981 podczas pacyfikacji siedziby ZR ZŁ „S” organizator zbiórki pieniędzy dla pracowników ZR, którzy utracili pracę. Współtwórca powielanych na maszynie do pisania i rozprowadzanych na terenie Łodzi ulotek podpisanych przez Andrzeja Słowika i Jerzego Kropiwnickiego wzywających do podjęcia strajku generalnego w regionie. I 1982 przekazał środki finansowe pochodzące ze składek członkowskich na rzecz rodzin działaczy internowanych lub pozbawionych pracy. XII 1981–1982 współzałożyciel i reprezentant NSZZ IRz „S” w Grupie Jesteśmy, wydającej III–IX 1982 pismo pod tym tytułem, w skład której wchodzili także przedstawiciele „S” ZŁ, NZS i „S” NSZZ RI. XII 198l–1984 organizator i przywódca podziemnej grupy działaczy wywodzących się spośród członków NSZZ IRz ZŁ „S”, (m.in. Józef Kapitańczyk, Andrzej Miegoń, Dariusz Muznerowski, Andrzej Nowak), działającej w Łodzi i okolicznych miastach w strukturze „piątek”. Przygotowała ona w Pabianicach 2 konspiracyjne lokale: dla ukrywających się działaczy i na drukarnię, produkowała „jeże” umieszczane na trasach przejazdu kolumn ZOMO oraz metalowe odznaki z podobizną Wałęsy. 1982–1989 współorganizator kolportażu i kolporter gazetek podziemnych (m.in. „Jesteśmy” i „Solidarność Mazowsze”), a także publikacji książkowych dostarczanych przez Dariusza Muznerowskiego i Andrzeja Nowaka, a odbieranych przez przedstawicieli „piątek”. Zlecił Koziarskiemu, Andrzejowi Nowakowi i Sławomirowi Mastalerzowi ukrycie, przebicie nr. i przemalowanie samochodu zarejestrowanego na ZR ZŁ „S”. I kw. 1982 kierował grupą rzemieślników, która na zamówienie działaczy NZS wykonała atrapę bomby podłożonej w budynku KW PZPR w Łodzi, co doprowadziło do ewakuacji. 1982–1990 zatrudniał w swoim zakładzie rzemieślniczym grupę działaczy zwolnionych z internowania, którzy utracili pracę (m.in. Kazimierza Bednarskiego i jego brata). 1983 dostarczył Markowi Łęckiemu maszynę do pisania oraz papier dla organizującej się podziemnej drukarni w Pabianicach. 1982–1984 współtwórca Rzemieślniczej Spółdzielni „Remontowo-Budowlana” w Pabianicach, a po jej zarejestrowaniu 1984 prezes Zarządu.

1987–1989 uczestnik podjętych przez członków zdelegalizowanej KK IRz „S” w Bydgoszczy prób rozpoczęcia jawnej działalności związku; 8 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1989 uczestnik spotkania członków ZR ZŁ NSZZ IRz „S”, na którym ustalono program działań zmierzających do wznowienia jawnej działalności; 1990 współorganizator i uczestnik Zjazdu Krajowego NSZZ I Rz w Łodzi.

1990–1991 pracownik Przedsiębiorstwa PUH Kral Sp. z o.o. w Łodzi; 1991–1993 bez pracy; 1993–1994 działalność gospodarcza Wydawnictwo Andrzej Ganicz tamże; 1994 działalność gospodarcza – wydawnictwo Gwarant tamże; od 1994 współpracownik w zakładzie rzemieślniczym ABG Bogna Ganicz tamże.

Od 2012 na emeryturze.

VI 1989 członek Komitetu Wyborczego Karola Głogowskiego w wyborach do Senatu. 1990–1994 radny Rady Miejskiej w Łodzi w I kadencji. Od 27 IV 2015 członek stowarzyszenia Związek Weteranów Trzeciej Konspiracji 1956–1989.

Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2018).

Henryk Marczak