Klencki Krzysztof Antoni
Klencki Krzysztof Antoni, ur. 31 V 1939 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 6 V 2012 tamże. Ukończył Technikum Mechaniczno-Elektryczne im. F. Zubrzyckiego w Piotrkowie Trybunalskim, technik mechanik (1958). Ukończył Kurs Mechaników Urządzeń Radiotechnicznych Lotnictwa Myśliwskiego w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamościu (1960).
Członek PZPR.
1958–1959 pracownik fizyczny w Przedsiębiorstwie Urządzeń Szklarskich Szkłomasz w Jaroszowcu; 1959–1960 ślusarz w Przedsiębiorstwie Remontowo-Budowlanym Sosnowiec; 1960–1962 ślusarz narzędziowni, nast. mistrz obróbki skrawaniem w Fabryce Okuć Budowalnych w Piotrkowie Trybunalskim; 1960–1962 zasadnicza służba wojskowa; 1963–1966 st. energetyk w Hucie Szkła Gospodarczego Hortensja w Piotrkowie Trybunalskim; 1966–1968 st. referent techn. w Zakładach Przemysłu Dziewiarskiego im. M. Nowotki Sigmatex tamże; 1968–1970 na rencie inwalidzkiej II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. grupy; 1970–1971 kierownik bazy sprzętu w Piotrkowskim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Piotrkowie Trybunalskim; 1972–1974 frezer, 1974–1980 mistrz, 1980–1992 frezer w Fabryce Maszyn Górniczych Pioma tamże.
IX 1980 współorganizator strajków w FMG, przew. Komitetu Założycielskiego. 21 X 1980 wiceprzew., a od 6 XI 1980 członek Prezydium MKZ Ziemi Piotrkowskiej z siedzibą w Opocznie. XI 1980 – I 1981 przew. Delegatury w Piotrkowie Trybunalskim. 18–22 XII 1980 członek komitetu strajkowego podczas okupacji Urzędu Wojewódzkiego w Piotrkowie Trybunalskim. II 1981 powrócił do pracy w FMG.
1992–1996 tokarz-frezer w Fabryce Maszyn Szklarskich Vitroma w Piotrkowie Trybunalskim; 1996–2004 frezer w Zakładzie Produkcyjno-Handlowym Artykuły Sportowe Polanik tamże. Od 1 VI 2004 na emeryturze.
1980–1981 rozpracowywany przez Wydz. III-A KWMO w Piotrkowie Trybunalskim w ramach SOS krypt. Blacha, SOS krypt. Delegat, SO krypt. Delegatura i SO krypt. Górnik.