Dudziak Piotr
Piotr Dudziak, ur. 23 VI 1958 w Lublinie. Ukończył zaocznie VI LO w Lublinie (1981) i Studium Pielęgniarskie tamże (1985).
1976 pracownik Przedsiębiorstwa Transportu Samochodowego Łączności w Lublinie. 1977 – 30 XII 1981 monter pojazdów transportu drogowego na Wydziale Montażu Głównego w Fabryce Samochodów Ciężarowych tamże.
11–14 VII 1980 uczestnik strajku w FSC.
Od IX 1980 w „S”; przew. koła w dziale wykańczalni–lakierni krajowej na Wydziale Montażu Głównego FSC. 1980–1981 współpracownik pisma związkowego „Biuletyn Informacyjny NSZZ «Solidarność» FSC” (autor tekstów).
14–17 XII 1981 współorganizator strajku i członek KS na Wydz. Montażu Głównego FSC; współkierował akcją zablokowania bramy głównej fabryki przy użyciu kilkunastu samochodów Żuk; odpowiadał za dalsze zabezpieczenie bramy; 22 III 1983 sądownie, wraz z Eugeniuszem Budzyńskim, został obciążony przez władze kosztami uszkodzenia 4 samochodów Żuk. 30 XII 1981 dyscyplinarnie zwolniony z pracy za udział w organizowaniu strajku. 15 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 Terenowa Komisja Odwoławcza ds. Pracy w Lublinie oddaliła wniosek o przywrócenie do pracy. 1982–2019 salowy/pielęgniarz w Psychiatrycznym Specjalistycznym Zespole Opieki Zdrowotnej w Lublinie.
IV 1982 współinicjator wydawania pisma podziemnego „Biuletyn Informacyjny TKZ NSZZ «Solidarność» FSC Lublin”; autor tekstów, organizator kolportażu, sporadycznie drukarz (do 12 nr.). 25 VIII 1982 zatrzymany i przesłuchiwany po przeszukaniu zabudowań rodzinnego gospodarstwa w Zemborzycach na obrzeżach Lublina, nazajutrz po nocnym przetransportowaniu tam powielacza i materiałów do druku. 9 XI 1982 powołany do represyjnego odbycia zasadniczej służby wojskowej w specjalnej kompanii dla działaczy związkowych i opozycyjnych w Chełmie (JW 1991); co najmniej dwukrotnie przesłuchiwany; 9 XII 1982 zwolniony z wojska po uzyskaniu orzeczenia komisji lekarskiej. 1986 współinicjator powołania i wiceprzew. oddziału Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego przy PSZOZ w Lublinie. 1996 współzałożyciel punktu testowania na obecność wirusa HIV w Lublinie, zaangażowany w jego dalszą działalność (m.in. szkolenia nt. profilaktyki zapobiegania AIDS oparte na jego programie autorskim). Od 2019 na emeryturze. Od 2020 członek Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym Oddział w Lublinie.