De Barbaro Bogdan Jerzy
Bogdan Jerzy De Barbaro, ur. 7 IX 1949 w Krakowie. Absolwent Wydz. Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie (1973), doktorat (1981), habilitacja (1993), prof. zw. (2007).
1 VIII 1973–31 XII 1975 lekarz, mł. asystent w Wojewódzkim Zespole Zdrowia Psychicznego przy Szpitalu im. Babińskiego w Krakowie; 1977 lekarz psychiatra – mł. asystent w Zespole Opieki Zdrowotnej nr 1 „Śródmieście” tamże i w Ośrodku Leczenia Nerwic tamże; 1977–1979 słuchacz studiów doktoranckich na AM tamże; X 1979 – IV 1980 starszy asystent na AM tamże; VI 1980 asystent lecznictwa w Klinice Psychiatrii Państwowego Szpitala Klinicznego tamże.
IX 1980 w „S”; członek Komitetu Założycielskiego „S” pracowników AM oraz prezydium Komisji Zakładowej AM i PSK; 17 XII 1981 wobec wprowadzenia stanu wojennego wnioskował (ze Zbigniewem Chłapem) o podjęcie działalności podziemnej przez członków „S” na AM (pomoc dla rodzin internowanych i aresztowanych, opieka medyczna dla potrzebujących); 1982–1986 w redakcji (z Marylą Aleksiejew, Z. Chłapem, Janem Ciećkiewieczem, Januszem Kudybą, Jackiem Marchewczykiem, Joanną Szembor, Barbarą Śliwczyńską) podziemnego pisma krakowskiego „Biuletyn Informacyjny NSZZ »S« AM i Państwowego Szpitala Klinicznego”; kolporter wydawnictw podziemnych na terenie Kliniki Psychiatrii AM.
III 1983 – IX 2019 asystent, a nast. adiunkt w Katedrze i Klinice Psychiatrii AM w Krakowie.
3 V 1986 prewencyjnie zatrzymany w swoim mieszkaniu przed planowaną w tym dniu manifestacją opozycyjną (z okazji rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 Maja).
25 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1988 sygnatariusz (z Janiną Bartkowską, Z. Chłapem, J. Ciećkiewiczem, J. Kutybą, Stefanem Mazurkiem, Zofią Michalską, Rafałem Niżankowskim, Bożeną Piastucką, Markiem Poźniczkiem, Andrzejem Szczeklikiem, Barbarą Śliwczyńską) wniosku Komitetów Założycielskich „S” pracowników AM i PSK w Krakowie do Sejmu PRL o powołanie komisji mającej zbadać potrzebę zmiany ustawy o zw. zaw. (12 II 1988 krakowski Sąd Wojewódzki odrzucił wcześniejszy wniosek o rejestrację „S” w AM i PSK).
1990–2016 kierownik Zakładu Terapii Rodzin w Katedrze Psychiatrii Collegium Medicum UJ w Krakowie, 2016–2019 kierownik Katedry Psychiatrii tamże.
Superwizor psychoterapii Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, członek korespondent American Psychiatric Association, członek Editorial Advisory Board pisma „Psychiatry. Interpersonal and Biological Processes”.
Autor, współautor i współredaktor szeregu publikacji z dziedziny psychiatrii, psychoterapii, terapii schizofrenii i terapii rodzin, m.in.: „Pacjent w swojej rodzinie” (1997), „Możesz pomóc. Poradnik dla rodzin pacjentów chorych na schizofrenię i zaburzenia schizotypowe” (2005), „Cud w medycynie: na granicy życia i śmierci: opowieści lekarzy” (2010), „Postmodernistyczne inspiracje w psychoterapii” (2011), „Konteksty psychiatrii” (2014), „Bliskość. Co i jak robić, co i jak mówić, żeby naprawdę być razem” (2018).
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2013).
17 XII 1985–29 IX 1989 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO/WUSW w Krakowie w ramach SOS/SOR krypt. Krety.