Kozłowski Bolesław
Bolesław Kozłowski, ur. 8 V 1947 (jako Bolesław Koza) w Rzepienniku Strzyżewskim. Ukończył LO w Strzelcach Opolskich (1965) oraz policealne Technikum Chemiczne w Katowicach (1975). Alumn Seminarium Duchownego w Tarnowie, 1966-1968 służba wojskowa w Bartoszycach (m.in. z alumnem Jerzym Popiełuszką).
1968-1989 pracownik Zakładu Koksochemicznego Kombinatu Metalurgicznego Huta im. Lenina Wydz. ZK/K2 na stanowiskach: drzwiowy, opałowy, gaziarz, mistrz produkcji.
Od IX 1980 członek „S”.
13-16 XII 1981 po wprowadzeniu stanu wojennego członek Komitetu Strajkowego ZK. Członek Tajnej Komisji Zakładowej na ZK. Uczestnik manifestacji w Nowej Hucie, kolporter czasopism drugiego obiegu, m.in. „Hutnika” i „Solidarność Zwycięży”. Współpracownik Arcybiskupiego Komitetu Pomocy. 19 IX 1982 uczestnik pierwszego spotkania pod Orbisem w Nowej Hucie, tworzącego Tajną Komisję Robotniczą Hutników „S” HiL, w której został członkiem Prezydium. Od 12 X 1982 jeden z 2 przedstawicieli TKRH w składzie powołanego wówczas Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego Nowa Huta, wkrótce przemianowanego na Międzyzakładowy Komitet „S” Nowa Huta. Od 28 X 1983 przedstawiciel TKRH w Prezydium i Plenum Regionalnego Komitetu „S” Małopolska. Trzykrotnie jako przedstawiciel RKS Małopolska brał udział w posiedzeniach TKK (jako z-ca Stefana Jurczaka). Uczestniczył także w niektórych posiedzeniach Sieci wiodących zakładów pracy (jako z-ca Wojciecha Daniela). Współpracownik Duszpasterstwa Hutników oraz Duszpasterstwa Ludzi Pracy. Wielokrotnie był wyprowadzany z pracy przez funkcjonariuszy SB, przesłuchiwany i zatrzymywany w areszcie KD MO/DUSW Nowa Huta, rewizja w mieszkaniu i piwnicy. Dwukrotnie przecinano w jego samochodzie przewody hamulcowe. Z ZK HiL zwolniony ze stanowiska mistrza (w orzeczeniach Sądu Pracy, bezprawnie). Przywrócony na stanowisko. 26 IV - 5 V 1988 uczestnik strajku w Kombinacie HiL.
IV 1989 podczas II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. Walnego Zebrania Delegatów „S” złożył sprawozdanie z działalności TKRH i został wybrany do składu Komisji Robotniczej Hutników, gdzie był odpowiedzialny za informację. Pod koniec 1989 wyjechał do Francji na zaproszenie CFTC w ramach szkolenia związkowego. 1995 powrócił do Polski, VI 1995-2003 pracownik Nowosądeckiej Fabryki Urządzeń Górniczych NOWOMAG SA. Od 2003 na emeryturze.
Rozpracowywany w latach 1982-1984 przez Wydz. V SB WUSW w Krakowie w ramach SOR krypt. Opornik II.