Kubrak Kazimierz
Kazimierz Kubrak, ur. 21 VIII 1952 w Krakowie, zm. 9 I 2021 tamże. Ukończył ZSZ w Zespole Szkół Elektrycznych nr 2 w Krakowie, elektromonter (1970).
Od 1970 elektryk w Przedsiębiorstwie Instalacji Przemysłowych Instal/Nowohuckim Przedsiębiorstwie Instalacji Przemysłowych Montin, Hucie im. Lenina, Hucie Katowice, Powszechnej Spółdzielni Spożywców Społem.
Od IX 1980 członek „S” w Krakowskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Ogólnego, przew. jednej z komisji oddziałowych.
Po wprowadzeniu stanu wojennego karnie przeniesiony do budynku adm. za próbę zorganizowania strajku. Po pacyfikacji strajku w Kombinacie HiL uczestnik zgromadzenia pod bramą główną (16 XII 1981), rozproszonego przez oddziały ZOMO. Uczestnik manifestacji nowohuckich. Zaangażowany w tworzenie struktur podziemnej „S”, tzw. Kół Oporu Społecznego, organizował pomoc przy tworzeniu punktów drukarskich i sieci kolportażowych, m.in. „Hutnika”, „Montinowca”, „Solidarność Zwycięży”, „Solidarności Hutników”, „Głosu Śląsko-Dąbrowskiego” oraz „Tygodnika Mazowsze”.
13 i 14 X 1982 uczestnik manifestacji protestacyjnych w Nowej Hucie po decyzji Sejmu PRL o delegalizacji „S” (8 X). 14 X zatrzymany w AŚ w Krakowie przy ul. Siemiradzkiego, kilkukrotnie bity w trakcie tzw. ścieżek zdrowia. Ukarany przez kolegium ds. wykroczeń grzywną 15 tys. zł lub zamianą na 75 dni aresztu oraz publiczne podanie do wiadomości orzeczenia kolegium w zakładzie pracy. Grzywnę spłacił dzięki pomocy koordynowanej przez Duszpasterstwo Hutników i duchownych z kościoła Arka Pana. 16 X wyszedł na wolność. Pół roku późn. zwolniony z pracy bez podania przyczyny.
1983 podjął pracę w Przedsiębiorstwie Gospodarki Mieszkaniowej. 1 V 1983 świadek tragicznej śmierci Ryszarda Smagura postrzelonego przez funkcjonariusza ZOMO pociskiem z pistoletu sygnałowego w krtań. 31 VIII 1983 podczas trwających w Nowej Hucie walk ulicznych brał udział w akcji grupy demonstrantów, którzy wciągnęli w zasadzkę pluton Nieetatowych Oddziałów MO i rozbroili funkcjonariuszy m.in. z dwóch pistoletów P-64 z ostrą amunicją. 5 IX 1983 wobec uwięzienia przyrodniego brata i zastosowanego przez SB szantażu sam zgłosił się do budynku WUSW w Krakowie przy ul. Mogilskiej. Pomimo brutalnych metod przesłuchań nie zdradził ani miejsca ukrycia broni, ani współuczestników akcji. 7 IX 1983 tymczasowo aresztowany. 15 XI 1983 areszt zamieniony na dozór milicyjny. 29 XI 1983 – 4 I 1984 wskutek dolegliwości po milicyjnym pobiciu hospitalizowany w szpitalu im. S. Żeromskiego w Krakowie, gdzie stwierdzono uraz czaszki.
25 VII 1983 umorzono wobec niego postępowanie, jednak wciąż utrzymano represje i inwigilację.
II 1989 współinicjator reaktywacji Komisji Zakładowej „S” przy PSS Społem, której został wiceprzewodniczącym. 1991–2010 przew. KZ „S” przy PSS Społem, delegat na Walne Zebrania Delegatów „S” Regionu Małopolska, członek Regionalnej Komisji Rewizyjnej, 1990–2012 przew. Regionalnej Sekcji Pracowników Handlu, 1989–1992 członek Prezydium Krajowej Sekcji Handlu „S”. Od 2009 rencista.
Po 1989 zaangażowany m.in. w sprawy spółdzielczości, obrońca funkcjonowania barów mlecznych w Krakowie; 1990–1993 organizator małej prywatyzacji handlu ułatwiającej przejęcie lokali użytkowych przez dotychczasowe załogi przedsiębiorstw państwowych i spółdzielczych; 1992–1993 wygrał sprawy przeciwko Radzie Miasta Krakowa w Sądzie Najwyższym, co miało duże znaczenie dla organizacji związkowych działających w całym kraju, bowiem pozwalało zaskarżać uchwały organów gminy dot. zakresu działania zw. zaw.; w rezultacie 2 tys. lokali użytkowych w Krakowie przeszło w ręce pracowników.
1994–2006 ławnik w sądzie pracy, 1994-2006 członek Rady Ławniczej w Krakowie. 1991–1995 Zarządu Dzielnicy XVIII Nowa Huta.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (2009), Krzyżem Wolności i Solidarności (2016) oraz pośmiertnie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2021).
1983–1987 rozpracowywany przez SB w ramach SOR krypt. Odwet.