Kunicki-Goldfinger Marek
Marek Kunicki-Goldfinger, ur. 20 I 1957 we Wrocławiu.
Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego Wydz. Historyczny (1984).
Od 1972 zw. z Sekcją Kultury KIK w Warszawie.
Od 1976 współpracownik KOR/KSS „KOR”; uczestnik akcji pomocy robotnikom w Radomiu; 1976–1981 zaangażowany w kolportaż, skład i przechowywanie niezależnych czasopism („Spotkania” i „Krzyż Nowohucki”), wydawnictw KOR, KSS KOR, PPN, SKS, NOW-ej, Biblioteki „Spotkań”, „Głosu”, „Kręgu”; 1976 współinicjator przejęcia przez opozycyjnych studentów oficjalnych struktur SZSP w Instytucie Historii UW; współorganizator niezależnych struktur koła naukowego (1976–1977 wiceprzewodniczący), klubu dyskusyjnego i wolnej tablicy studentów. Współorganizator i sygnatariusz
listów protestacyjnych: 1976 w obronie Stanisława Kruszyńskiego i Jacka Smykały, 1977 ws. powołania nadzwyczajnej komisji poselskiej do zbadania pacyfikacji protestów robotniczych w Radomiu i w Ursusie. 1978 uczestnik akcji protestacyjnej przeciwko zwolnieniu z pracy w IH UW Marka Barańskiego, sygnatariusz listu w tej sprawie. III 1979 autor oświadczenia ws. napadów bojówek SZSP na uczestników wykładów TKN, sygnatariusz listu w tej sprawie. 1980 sygnatariusz listu w obronie relegowanego ze studiów J. Majewskiego. Od 1977 współpracownik SKS w Warszawie i UL/TKN. 1978 współorganizator niezależnych obchodów rocznic odzyskania przez Polskę niepodległości, Marca 1968,
uczestnik obchodów Grudnia 1970, Katyń 1940. 1978–1980 współorganizator niezależnego ruchu młodych katolików Foi et Lumière; uczestniczył w akcji ulotkowej na rzecz bojkotu wyborów w 1980; VIII 1980 współpraca wraz z W. Onyszkiewiczem w organizacji centrum wymiany informacji o strajkach w Polsce.
1980–1981 współorganizator niezależnego Samorządu Studentów na UW, współautor deklaracji ideowych tegoż, IX 1980 – XI 1981 współinicjator, redaktor niezależnego czasopisma „Głos Wolny Wolność Ubezpieczający”; współautor niezależnego programu studiów historycznych obowiązującego od 1980 do 2000 r.
Od 13 XII 1981 w ukryciu. 24 XII 1981 ujawnił się. 1983 uczestnik akcji ściągania do Polski sprzętu drukarskiego.
1987–1996 i od 2012 nauczyciel historii w Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Laskach. 1988 uczestnik akcji przekazania Janowi Pawłowi
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
oświadczenia dot. rosyjskich świadków zbrodni w Katyniu. 1988 współinicjator zbudowania struktur „S” w OSW w Laskach, 1988–1996 wiceprzew. Komisji Zakładowej tamże;
1990–1991 etatowy doradca Ministra Edukacji Narodowej. 1996-2008 pracownik naukowy IJP PAN. Członek od 2005 Stowarzyszenia „Archiwum Solidarności”, od 2012 Stowarzyszenia Forum Współpracy i Dialogu Polska-Litwa; od 2005 Rady Muzeum na Majdanku, od 2010 PEN Clubu.
Autor i współautor kilkudziesięciu publikacji historycznych m.in. Samorząd studencki Uniwersytetu Warszawskiego 1980–
1989 (2010) oraz Janusz Krupski. Opozycjonista i polityk, t. 1–2 , (z Agatą Kunicką-Goldfinger, 2021).
1979–1981 rozpracowywany przez Wydział III KSMO w Warszawie w ramach SOR krypt. Kuna.