Żytnicki Dariusz Bogdan
Dariusz Bogdan Żytnicki, ur. 1 XI 1959 w Szczecinie. Ukończył Technikum Mechaniczne w Zespole Szkół Mechanicznych przy Zakładach Metalowych w Radomiu (1978). Absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Wydział Nauk Humanistycznych, kierunek historia (1992).
1974–1978 frezer w Zakładach Metalowych Predom-Łucznik im. gen Waltera w Radomiu. 1978–1982 frezer w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego tamże. 1979–1981 zasadnicza służba wojskowa.
Od V 1981 w „S”. Członek KPN. 31 X 1981 uczestnik akcji postawienia Krzyża Katyńskiego na radomskim cmentarzu. 11 XI 1981 uczestnik manifestacji na radomskim Rynku. Członek Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania, 20–21 XI 1981 uczestnik zjazdu KOWzP w Radomiu. IV 1982 drukarz ulotek informujących o prześladowaniach, ofiarach stanu wojennego. 30 IV 1982 zatrzymany przy drukowaniu ulotek (razem z Grzegorzem Ochnią i Jerzym Nowakowskim). Osadzony w areszcie KWMO w Radomiu, nast. w areszcie przy ul. Tybla tamże. 2 VI 1982 skazany przez Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Kielcach na 2 lata pozbawienia wolności. 23 VII 1982 Sąd Najwyższy – Izba Wojskowa obniżył karę do 1 roku pozbawienia wolności. Od 18 VIII 1982 w więzieniu w Hrubieszowie, m.in. od 13 IX 1982 uczestnik 18-dniowej głodówki protestacyjnej. 12 VIII 1983 zwolniony na mocy amnestii. 1983–1989 kolporter ulotek, pism podziemnych (m.in. „Wolnego Robotnika”), książek i znaczków. 1986–1987 autor tekstów o tematyce historycznej w piśmie podziemnym „Wolny Robotnik”. V 1984 zatrzymany na 48 godz. w zw. z aresztowaniem Krzysztofa Bińkowskiego i Bogusława Mindy, podejrzewanych o wykonywanie i kolportaż ulotek. 1982–1983 pracownik fizyczny w Kieleckim Przedsiębiorstwie Handlu Sprzętem Rolniczym Agroma, oddział w Radomiu. 1983–1986 ślusarz w Radomskim Przedsiębiorstwie Inżynieryjnym. 1986–1992 pracownik kancelarii w parafii pw. św. Józefa w Radomiu.
1989 członek KO w Radomiu, uczestnik akcji plakatowych i ulotkowych. 1992–1993 nauczyciel historii w Liceum Katolickim im. św. Filipa Neri w Radomiu. 1993–1994 w SP nr 9 tamże. Od 1994 w II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. LO im. Marii Konopnickiej tamże, od 2013 dyrektor szkoły. Od 1998 członek Stowarzyszenia Osób Internowanych i Represjonowanych w Stanie Wojennym. Od 2004 kawaler Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2012), Krzyżem Wolności i Solidarności (2016), Medalem Pro Patria (2016), Medalem KEN (2019) oraz Medalem 100-lecia Odzyskania Niepodległości (2020).
III 1982 rozpracowywany przez Wydz. III KWMO w Radomiu w ramach SOR krypt. Odezwa, XII 1983 – VI 1985 przez Wydz. III WUSW tamże w ramach SOR krypt. Grześ.