Społeczny Fundusz Pomocy Pracowniczej
Społeczny Fundusz Pomocy Pracowniczej był strukturą w Hucie im. Lenina prowadzącą w podziemiu statutową działalność związkową. Zajmował się wypłacaniem związkowych świadczeń, tj. zapomóg na wypadek urodzin i zgonów, pomocą finansowa dla najbardziej potrzebujących, organizacją kolonii dla dzieci członków itp. Jego zalążkiem był istniejący od początku 1982 na niektórych wydziałach HiL Fundusz Pomocy Strajkowej, który doraźnie udzielał pomocy finansowej, na przykład rodzinom internowanych lub aresztowanym hutnikom.
Założenia i regulamin SFPP zostały opracowane w noc sylwestrową 1982/1983 przez ks. Umiński Jan, ks. Jan Umiński, ks., ur. 25 VII 1930 w Rypinie, zm. 20 VI 1990 w Sulejowie k. Piotrkowa Trybunalskiego. Absolwent Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi, święcenia kapłańskie (1955). Władysława Palmowskiego i Stanisława Malarę. Działał przez siatkę skarbników, a główna kasa znajdowała się u osoby spoza Zarządu funduszu. Dostęp do niej mieli tylko główny skarbnik i członek Prezydium Tajnej Komisji Robotniczej Hutników. W skład Zarządu wchodził m.in. jeden członek TKRH, która w ten sposób miała kontrolę nad jego finansami i rozliczeniami.
40% składek zasilało tzw. centralny fundusz, z którego m.in. opłacano kolegia ds. wykroczeń, pomagano rodzinom represjonowanym, wyrzuconym z pracy, a 60 % rozprowadzano w postaci świadczeń statutowych.
Działalnością funduszu objętych zostało od 6 do 7 tysięcy pracowników, w tym również spoza HiL, m.in. z Mostostalu, Budostali, MPK, Elektromontażu, Montinu, Szpitala im. Stefana Żeromskiego, przychodni i nowohuckich szkół.
Przewodniczącym funduszu był Stanisław Malara. Fundusz zakończył działalność i rozliczył się ze swych finansów w 1989, po reaktywowaniu „S”.
Kraków, Region Małopolska