Strajki studenckie w Białymstoku
"Strajki studenckie w Białymstoku", strajki solidarnościowe na białostockich uczelniach XI–XII 1981. Pierwszy był sześciogodzinny strajk solidarnościowy 12 XI 1981 na Filii UW, Politechnice Białostockiej oraz Akademii Medycznej w związku konfliktem wokół ustawy o szkolnictwie wyższym oraz wyborem rektora w radomskiej WSI. Na każdej uczelni protestowało po ok. 400 studentów. Po uchwale KKK NZS z 14 XI, uczelniane komitety NZS w Białymstoku rozpoczęły przygotowania do bezterminowego strajku okupacyjnego, przekształcając się w uczelniane komitety strajkowe. Przewodniczącym UKS FUW został Ryszard Zieliński. Od 20 XI ok. 50 studentów rozpoczęło przygotowawczy strajk okupacyjny budynku Wydziału Administracyjno-Ekonomicznego FUW. Właściwy strajk rozpoczął się 23 XI. Tego dnia zastrajkowali też studenci Politechniki Białostockiej, przewodniczącym UKS wybrano Janusza Smacznego. Wieczorem do protestu przyłączyli się studenci Wydziału Lalkarskiego PWST. UKS PWST kierowała Małgorzata Kamińska. Na AM, po referendum w sprawie strajku i wiecu odbytym 23 XI, zdecydowano o podjęciu rotacyjnego strajku okupacyjnego od 26 XI. Przewodniczącym UKS AMB został Jerzy Wojciech Górny. Władze wszystkich uczelni na czas protestu zawiesiły zajęcia. Strajk poparł ZR Białystok NSZZ „S” oraz liczne komisje zakładowe. Wszystkie UKS-y połączyły się w Międzyuczelniany Komitet Strajkowy; 24 XI – 11 XII wydawano codzienną „Gazetę strajkową”. 5 XII strajk przerwali studenci AM, 9 XII akcję strajkową zawiesił NZS Wydziału Lalkarskiego PWST. Po ogólnopolskim spotkaniu UKS-ów w Poznaniu (9 XII), protest zawiesili studenci PB (z dniem 12 XII) i FUW (13 XII). W strajku uczestniczyła ponad połowa studentów wszystkich uczelni oraz liczne grono pracowników. Był to najdłuższy protest w regionie na początku lat 80.