Encyklopedia Solidarności maj - 1988 -

Kalendarium maj 1988

1

• Niezależne manifestacje odbywają się w Łodzi, Krakowie, Płocku, Poznaniu, Warszawie, Gdańsku, Wrocławiu, Bielsku-Białej, Dąbrowie Górniczej. Według informacji rzecznika rządu w całym kraju zatrzymano 33 osoby.

2

• Rozpoczyna się strajk w Stoczni Gdańskiej im. Lenina pod hasłami podwyżek płac o 15-20 tys. zł, przywrócenia „Solidarności” w całym kraju, zwolnienia więźniów politycznych, przyjęcia do pracy wyrzuconych za działalność związkową czy polityczną. Na czele Komitetu Strajkowego staje inż. Alojzy Szablewski.

• Z oświadczenia Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”: […] Uznanie podmiotowych praw ludzi i grup społecznych, demokratyczna reforma struktur politycznych jest punktem wyjścia dla przywrócenia odpowiedzialności Polaków za los własnego kraju. [...]. Legalizacja „Solidarności” jest palącą koniecznością. […]

2-3

• Na 227. Konferencji Plenarnej Episkopatu biskupi stwierdzają m.in.: […] Jedynym środkiem prowadzącym do przezwyciężenia kryzysu w kraju jest dialog władz państwowych i reprezentatywnych grup społecznych. [...]

3

• Doradca Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarności” Andrzej Wielowieyski spotyka się z sekretarzami KC PZPR Józefem Czyrkiem i Stanisławem Cioskiem, którzy informują go o zgodzie gen. Wojciecha Jaruzelskiego na rozpoczęcie rozmów z Lechem Wałęsą.

4

• Początek całodniowych manifestacji NZS na schodach Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W następnych dniach odbywa się wiele manifestacji w pozostałych ośrodkach akademickich.

5

• Sekretariat Episkopatu wydaje komunikat, w którym wyraża ubolewanie, że w trakcie podjętej przez Kościół misji dobrej woli w Nowej Hucie i Gdańsku, władze decydują się na rozwiązania siłowe.

• W Szczecinie przerywają pracę 2 z 3 zajezdni autobusowych: w Dąbiu i Policach. Na czele strajku stają: Roman Ziółkowski, Józef Ignor, Andrzej Kudła. Strajk zostaje przerwany pod groźbą interwencji ZOMO.

• W reakcji na pacyfikację Huty im. Lenina w kilku zakładach odbywają się wiece (Stocznia Rzeczna we Wrocławiu, Kopalnia w Bełchatowie, Huta Katowice) i nieudane próby podjęcia strajków (Port Gdański, Stocznia im. Komuny Paryskiej w Gdyni).

• W Krakowie, Warszawie i innych miastach w szkołach wyższych rozpoczynają się strajki okupacyjne.

6

• Zostaje aresztowany rzecznik „Solidarności” Janusz Onyszkiewicz.

• List otwarty Alojzego Szablewskiego, przewodniczącego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej, do mieszkańców Gdańska: Obecny nasz strajk jest bez porównania trudniejszy niż w sierpniu 80 roku, [...] Drodzy mieszkańcy Gdańska! My nie chcemy strajkować. My chcemy pracować! Ale w jaki sposób możemy wywalczyć prawo do legalnego działania związku NSZZ „Solidarność” [...]. „Solidarność” nie chce władzy, ale pragnie bronić interesów ludzi pracy bez nakazów z góry. [...]. Domagamy się głębokich reform, z ponownym zalegalizowaniem NSZZ „Solidarność”, bez czego nie będzie ratunku dla naszej ojczyzny. […]

7

• Wiec w Kopalni Węgla Brunatnego w Bełchatowie. Sformułowane zostają postulaty: podwyżka płac, pluralizm związkowy, zaprzestanie represji wobec strajkujących i innych działaczy niezależnych środowisk.

10

• Bez podpisania porozumienia kończy się strajk w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Już tylko ok. 1 tys. strajkujących z Lechem Wałęsą i Alojzym Szablewskim w poczuciu klęski wychodzi z zakładu i w pochodzie udaje się do kościoła św. Brygidy.

11

• Sejm uchwala ustawę „O nadzwyczajnych uprawnieniach i upoważnieniach dla Rady Ministrów”, która daje jej prawo daleko idącej, bezpośredniej ingerencji w funkcjonowanie przedsiębiorstw państwowych.

14

• Prymasowska Rada Społeczna wydaje oświadczenie stwierdzające m.in.: Trudna do utrzymania jest sytuacja, w której większość ludzi pracy nie może mówić własnym głosem i jest reprezentowana przez organizacje, których nie popiera.

25

• Członkowie Pen Clubu wystosowują apel do przewodniczącego Rady Państwa gen. Wojciecha Jaruzelskiego i do marszałka Sejmu Romana Malinowskiego domagając się reaktywowania polskiej sekcji: […] Przeświadczenie, że praktyczna nieobecność Pen Clubu w życiu literackim kraju i na forum międzynarodowym wyrządza szkodę kulturze narodowej, dezintegruje środowisko twórcze i ujemnie wpływa na obraz Polski w świecie. [...] Zwracamy się do Przewodniczącego Rady Państwa i do Marszałku Sejmu PRL z apelem o wzgląd w ten absurdalny naszym zdaniem stan rzeczy i osobistą z ich strony pomoc w przywróceniu do życia polskiego Pen Clubu. List podpisuje ponad 150 członków Pen Clubu. Wśród sygnatariuszy są m.in. Bronisław Geremek, Stefan Kisielewski, Stanisław Lem, Tadeusz Mazowiecki, Jan Józef Szczepański, Andrzej Kuśniewicz, Julian Stryjkowski, Władysław Terlecki.