Adamczyk Andrzej
Andrzej Adamczyk, ur. 8 V 1950 w Ciechanowie. Ukończył LO nr 4 w Ciechanowie (1968). 1968-1972 student Politechniki Gdańskiej, Wydział Budowy Okrętów; członek ZMS, ZSP.
1972 – X 1991 pracownik Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte w Gdańsku.
Od 16 VIII 1980 uczestnik strajku w Stoczni Płn.; od IX 1980 w „S”.
14-16 XII 1981 uczestnik strajku w Stoczni Płn.; wiosną 1982 uczestnik II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. KK; w 1982 współzałożyciel Kasy Wzajemnej Pomocy w Stoczni Płn.; po aresztowaniu członków tajnej struktury tamże organizator (z J. Wójcikiem i Bolesławem Konopką) Stoczniowego Komitetu Robotniczego: kolportaż ulotek, wydawanie stoczniowego podziemnego pisma „Wiadomości”, kontakty z organizacjami podziemnymi innych zakładów, koordynowanie akcji protestacyjnych, kontakty z ukrywającymi się działaczami. W VIII 1982 zwolniony z pracy, po odwołaniu do Sądu Pracy w Gdańsku przywrócony na niższe stanowisko. XI 1982 – II 1983 w Wojskowym Obozie Specjalnym w Chełmnie n. Wisłą. 13 VI 1983 aresztowany (z Romanem Wyżlicem), zwolniony 26 VII 1983 na mocy amnestii. Współorganizator (z R. Wyżlicem i Adamem Drągiem) Bractwa Oblatów św. Brygidy, członek Kapituły Generalnej i Brat Przewodnik Domu Gdańskiego, współzałożyciel Domów w Bydgoszczy, Słupsku, Elblągu, Głogowie, Bytomiu, Piekarach Śląskich, Tarnowskich Górach, Brzegu. Uczestnik Mszy za Ojczyznę w kościele św. Brygidy i kościele Mariackim w Gdańsku, organizator służb porządkowych, współorganizator i uczestnik Pielgrzymek Ludzi Pracy na Jasną Górę, Pielgrzymek Kobiet i Pielgrzymek Mężczyzn do Piekar Śl.; w 1987 współorganizator uczestnictwa oblatów w Straży Papieskiej w Gdańsku w czasie pielgrzymki Jana Pawła II. Od 1985 uczestnik pikietowania sklepów monopolowych. Jesienią 1987 inicjator przejęcia Rady Pracowniczej Stoczni Płn. przez działaczy „S” i związania jej z innymi niezależnymi strukturami samorządowymi w Polsce. Współorganizator Ogólnopolskiego Forum Samorządu Pracowniczego. Główny inicjator (we współpracy z Lechem Kaczyńskim) obrony pracowników Stoczni Płn. zwolnionych za udział w strajku w VIII 1988; jesienią 1988 współinicjator powołania jawnych struktur „S” w Stoczni Płn.
W 1989 współorganizator Ruchu na rzecz Powszechnej Prywatyzacji, przewodniczący Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Marszałka Józefa Piłsudskiego w Gdańsku (odsłoniętego w XI 2006). 1989-1990 przewodniczący Rady Pracowniczej w Stoczni Płn.; 1989-2003 członek Zarządu Chrześcijańsko-Demokratycznego Stronnictwa Pracy (od 1994 Chrześcijańskiej Demokracji – SP, od 2001 SP), przewodniczący Oddziału Gdańsk. 1991-1993 szef produkcji w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowym Uni-Went, 1993 – XII 1999 pracownik Centrum Techniki Wentylacyjnej, 1999-2001 współwłaściciel Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowego El-Ra, od 2003 właściciel multiagencji doradztwa finansowego.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009), Krzyżem Wolności i Solidarności (2016).
24 VI 1983 – 13 X 1989 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO/WUSW w Gdańsku w ramach SOR krypt. Kwesta.