Barański Władysław Wincenty
Władysław Wincenty Barański, ur. 5 IV 1922 w Bedlnie k. Końskich, zm. 8 VII 2014. Ukończył gimnazjum w Końskich (1939), 1945-1947 student Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Łodzi, dyplomowany nauczyciel szkół średnich (1949).
1942-1945 żołnierz AK na Kielecczyźnie (ps. Zych), od 1944 ppor., odpowiedzialny za przyjmowanie zrzutów lotniczych w podobwodzie San. 1945-1947 członek PSL i Związku Młodzieży Wiejskiej Wici, prezes Bratniej Pomocy w WSGW w Łodzi. W 1947, po sfałszowanych przez władzę komunistyczną wyborach do Sejmu, aresztowany na 3 tyg.; relegowany z uczelni w ramach represji wobec działaczy PSL. 1949-1981 nauczyciel fizyki w szkołach w Zgierzu i Łodzi (1968-1978 w VII i XII LO w Łodzi). 1978-1981 uczestnik ROPCiO, współpracownik KSS KOR, Józefa Śreniowskiego i Benedykta Czumy, kolporter, współpracownik i publicysta, pism niezależnych „Robotnik” i „Opinia”; w 1979 sygnatariusz Karty Praw Robotniczych. 1978-1985 wielokrotnie zatrzymywany na 48 godz. przed rocznicami narodowymi.
W 1981 współpracownik i publicysta dwutygodnika „Solidarność z Gdańskiem”, wydawanego przez łódzkie środowisko KSS KOR (m.in. Tomasza Filipczaka, Witolda Sułkowskiego, Wojciecha Słodkowskiego); w IV 1981 inicjator i pierwszy prezes Społecznego Komitetu Pamięci Józefa Piłsudskiego, ze Stanisławem Kowalczykiem i Andrzejem Ostoja-Owsianym organizator odsłonięcia 15 XI 1981 tablicy przy ul. Wschodniej 19 w Łodzi, gdzie w l. 1899/1900 Piłsudski redagował i drukował „Robotnika”.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Łęczycy, następnie w Darłówku, zwolniony 18 V 1982. 1982-1988 współpracownik MKK, uczestnik spotkań Duszpasterstwa Środowisk Twórczych Duszpasterstwa Środowisk Twórczych Duszpasterstwa Środowisk Twórczych, powstały w wyniku (zapoczątkowanej przy organizowaniu Tygodni Kultury Chrześcijańskiej) współpracy środowisk artystycznych z Kościołem. Od IX 1978 ks. Wiesław Niewęgłowski prowadził w parafii św. Anny w Warszawie (kościół akademicki) cykliczne spotkania z twórcami (zwykle w 2. czwartek miesiąca); rozpoczynały się mszą św., nast. podejmowano tematy, które sugerowali uczestnicy. W spotkaniach brało udział zwykle kilkadziesiąt osób: aktorów, dziennikarzy, pisarzy. W III 1980 prymas Stefan Wyszyński oficjalnie ustanowił ks. W. Niewęgłowskiego Duszpasterzem Środowisk Twórczych w Warszawie. 16 IX 1980 powstał Komitet Porozumiewawczy Środowisk Twórczych i Naukowych. 27-29 III 1981 odbyły się pierwsze rekolekcje dla środowisk twórczych, 11 X prymas Józef Glemp wyraził zgodę na stałą, coniedzielną mszę św. dla środowisk twórczych w parafii św. Anny. Do XI 1981 DŚT objęło swoją posługą ok. 800 twórców. Duszpasterstwa zorganizowano także poza Warszawą, m.in. w Lublinie i Łodzi. przy kościele oo. jezuitów i Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy kościele św. Teresy w Łodzi. 1982-1989 autor w podziemnym „Biuletynie Łódzkim”, w 2. połowie l. 80. prowadził w „BŁ” stałą rubrykę „Nad Łódką i Bałutką”. 1985-1989 wydawca i redaktor pisma „Zew”, autor artykułów nt. marsz. J. Piłsudskiego. W 1987 założyciel Klubów Politycznych Oleandry. 30 XII 1988 – 1989 współzałożyciel i działacz Komitetu Organizacyjnego „S” Pracowników Oświaty i Wychowania Ziemi Łódzkiej. W 1989 przewodniczący KO „S” w Zgierzu.
W 1989 współzałożyciel i dyr. I Społecznego LO im. Richarda Tise’a w Łodzi. Od 1990 redaktor i autor pisma „Rozmaryn Legionowy”, autor w warszawskiej „Oświacie i Woli”. W 1996 inicjator umieszczenia tablicy poświęconej J. Piłsudskiemu i Kazimierzowi Sosnkowskiemu w miejscu ich internowania w Magdeburgu. Założyciel Komitetu im. Aleksandra Sulkiewicza do odnowienia cmentarzy legionowych nad Stochodem i Styrem; otoczył opieką cmentarze w Jeziornej I i II, Kostiuchnówce, Maniewiczach i inne, angażując mieszkańców tych okolic oraz harcerzy Chorągwi Łódzkiej ZHP.
Autor książek: ''Józef Piłsudski romantyczny i tragiczny'' (1999), ''Anty-belferiada'' (2006) oraz niezbędników do nauki gramatyki łacińskiej, angielskiej i niemieckiej.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), który oddał w proteście przeciw działaniom Urzędu Prezydenta RP w dziedzinie polityki historycznej.
1978-1989 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO/WUSW w Łodzi/p. III RUSW w Zgierzu w ramach SOR krypt. Fizyk.