Bek Wiesław
Wiesław Bek, ur. 25 VIII 1953 w Krośnie. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, kierunek filologia polska (1978).
1976–1977 współpracownik KOR, V 1977 współorganizator protestu studenckiego po śmierci Stanisława Pyjasa, 1977–1978 współzałożyciel i rzecznik SKS w Krakowie.
VI–XII 1978 w Szkole Oficerów Rezerwy w Elblągu, XII 1978 w zw. z działalnością opozycyjną pozbawiony tytułu podchorążego, zdegradowany do stopnia szeregowca i przeniesiony do zasadniczej służby wojskowej, do VI 1979 w jednostce wojskowej w Dolnej Grupie k. Grudziądza w plutonie zwanym „ZA i WY” (załadowczo-wyładowczy) wyznaczony do pracy przy rozładunku transportów materiałów budowlanych, w wojsku szykanowany za działalność opozycyjną. 1979–1986 nauczyciel w SP nr 2 w Drezdenku.
Od IX 1980 w „S”, przew. KZ w SP nr 2, od XI 1980 wiceprzew. MKK w Drezdenku, V 1981 delegat na I WZD Regionu Gorzów Wielkopolski, członek ZR. IX 1981–V 1983 w zawiązku z koniecznością opieki nad dzieckiem na urlopie wychowawczym.
1986–1990 nauczyciel w Zespole Szkół Zawodowych w Lubaczowie.
Od IV 1989 przew. KZ „S” w Zespole Szkół Zawodowych i MKK w Lubaczowie, od VI 1989 z-ca przew. TZR NSZZ „S” województwa przemyskiego, IV 1989 współzałożyciel i sekretarz KO „S” w Lubaczowie, współorganizator tamże kampanii wyborczej przed wyborami 4 VI 1989.
1990–1994 burmistrz Lubaczowa, 1991 współorganizator wizyty Jana Pawła II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. tamże. Od 1990 w Forum Prawicy Demokratycznej, 1991–1998 w UD/UW, 1991–1994 członek Rady Krajowej. 1994–2006 dziennikarz tygodnika „Życie Podkarpackie”. 1999 założyciel Biura Porad Obywatelskich w Lubaczowie, 2000–2004 członek Zarządu Związku Biur Porad Obywatelskich w Warszawie, 2004–2006 Zarządu Stowarzyszenia Lokalnych Grup Obywatelskich tamże. 2002 założyciel, nast. prezes Stowarzyszenia Edukacja dla Rozwoju w Lubaczowie. 2005 założyciel, do 2007 szef lokalnej rozgłośni radiowej Twoje Radio Lubaczów. 2007–2010 rzecznik prasowy wojewody podkarpackiego, 2010–2013 marszałka województwa podkarpackiego. Od 2013 gł. specjalista w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Podkarpackiego w Rzeszowie. Od XI 2019 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2007).
13 IX 1977–6 I 1978 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Krakowie w ramach SOS krypt. Lach.