Encyklopedia Solidarności Błażewicz Bohdan - Biogramy -

Bohdan Błażewicz, ur. 14 IV 1942 w Wilnie, zm. 17 V 2008 w Olsztynie. Ukończył Technikum Mechaniczne dla Pracujących w Zespole Szkół Zawodowych nr 2 we Wrocławiu (1971).

1954–1964 członek Klubu Morskiego Ligi Przyjaciół Żołnierza (od 1962 Ligi Obrony Kraju).

1956–1958 uczeń Szkoły Rybołówstwa Morskiego w Gdyni. 1958–1964 pomocnik ślusarza w Spółdzielni Pracy Metalowiec w Olsztynie, latem ratownik Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. 1964–1967 ślusarz w Państwowej Fabryce Wagonów Pafawag we Wrocławiu. 1967–1968 monter konstrukcji stalowych we Wrocławskim Przedsiębiorstwie Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Chłodniczych i Przemysłowych Mostostal. 1969–1970 w Miejskim Przedsiębiorstwie Remontowo-Budowlanym Południe we Wrocławiu. 1970 w Ośrodku Wojewódzkim Przemysłowego Instytutu Automatyki i Pomiarów tamże. 1970–1971 w Zakładzie Doświadczalnym Budowy Elektrycznej Aparatury Pomiarowo-Kontrolnej PIAP tamże. 1972–1973 brygadzista we Wrocławskich Zakładach Remontowo-Montażowych Przemysłu Lekkiego. 1973–1974 we Wrocławskim Przedsiębiorstwie Instalacji Przemysłowych. 1974–1975 monter konstrukcji stalowych we Wrocławskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego nr 1 Grupa Jedynka Wrocławska. 1975–1976 monter w Zakładzie Remontowo-Budowlanym przy Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej Odrodzenie tamże. 1976–1978 w Przedsiębiorstwie Instalacji Przemysłowych Instal tamże. 1978–1984 w Zakładzie Górniczego Wykonawstwa Budowlano-Montażowego Megabud tamże.

 III 1968 organizator akcji poparcia i zbiórki pieniędzy dla strajkujących studentów Politechniki Wrocławskiej.

26 VIII – 1 IX 1980 współorganizator akcji poparcia dla strajkujących robotników Wybrzeża, nast. uczestnik strajku okupacyjnego w Zakładach Hutniczo-Przetwórczych Metali Nieżelaznych Hutmen we Wrocławiu.

Od IX 1980 w „S”; 1980–1981 kolporter wydawnictw niezależnych, uczestnik kursu poligraficznego „S”, drukarz niezależnych pism.

13–18 XII 1981 uczestnik strajku w Pafawagu, nast. współorganizator strajku okupacyjnego w Hutmenie. I 1982 organizator i wykonawca akcji zawieszenia flagi „S” na kominie Pafawagu. XII 1981, z żoną Katarzyną, założył podziemną drukarnię we własnym mieszkaniu przy ul. Jaworowej we Wrocławiu. 1981–1990 organizator lokali konspiracyjnych dla RKS Dolny Śląsk, a nast. dla SW; organizator szkoleń drukarskich m.in. dla młodzieży oraz dla przerzucanych przez SW z ZSRS opozycjonistów np. Igor Mangaziejew. Otrzymywał sprzęt i materiały z zagranicy przez francuskie stowarzyszenie Pologne–Liberté założone przez Luisa i Jacqueline Martinéz. Drukarz podziemnych pism z żoną, dziećmi: Dorotą, Pawłem i Piotrem oraz teściową Tatianą Stolarczyk, m.in. „Z Dnia na Dzień”, „Solidarność Walcząca”, „Tygodnik Wojenny”, „Tygodnik Mazowsze” edycja dolnośląska, 1982–1986 organizator pomocy rodzinom osób represjonowanych we współpracy z parafią św. Augustyna we Wrocławiu. IV 1982 zwolniony z pracy, V 1982 przywrócony. 1983–1990 zaprzysiężony członek SW. 1983 współzałożyciel podziemnego pisma „Wyrostek”. 31 VII 1984 zwolniony z pracy. 1984–1985 bez zatrudnienia. 1985–1986 ślusarz, brygadzista w Usługowo-Wytwórczej Spółdzielni Pracy Unimot we Wrocławiu. 1986 ślusarz–spawacz w Specjalistycznej Spółdzielni Pracy Budowlano-Metalowej Bud–Met tamże. 7 i 24 IV 1987 oraz 30 VIII 1987 rewizje w mieszkaniu (skonfiskowano materiały poligraficzne), zatrzymywany, przesłuchiwany. 8 IV 1987 ukarany grzywną przez kolegium ds. wykroczeń. 1987–2001 członek Ugrupowania Niepodległościowego Zamek we Wrocławiu. 1987–1990 ślusarz–spawacz zatrudniony przez parafię św. Augustyna we Wrocławiu, de facto drukarz m.in. plakatów, ulotek, pisma „Głos Parafian”, tomików poezji sakralnej oraz współorganizator wydarzeń kulturalno-społecznych i duszpasterskich m.in. Tygodni Lwowskich, Tygodni Kultury Chrześcijańskiej, Konkursów Poezji Sakralnej, wykładów i spotkań w ramach Wszechnicy Kultury Chrześcijańskiej, Duszpasterstwa Akademickiego Stygmatyk.

1989 działacz Porozumienia na Rzecz Przeprowadzenia Demokratycznych Wyborów w „S”. Od 1990 w „S”; 1998 delegat na WZD Regionu Dolny Śląsk. IV–V 1990 drukarz materiałów wyborczych dla komitetu wyborczego Antoniego Lenkiewicza, który kandydował do Rady Miasta Wrocław. 1990–1993 co najmniej dwukrotnie bezrobotny. 1990–1991 spawacz w Przedsiębiorstwie Dostaw Inwestycyjnych i Eksportowych Naviga we Wrocławiu (praca na budowie w Varnsdorfie w Czechosłowacji). 1991 spawacz w Wektory–Józef Białek tamże. 1992–1993 w Budromex Sp. z o. o. tamże. 1993–1994 w Pogotowiu Technicznym Zakładu Gospodarki Komunalnej tamże. 1995–2003 w Miejskim Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji tamże. 1995–2003 w ROP. Od 2003 na rencie, od 2007 na emeryturze.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2016).

Od 9 X 1985 rozpracowywany przez Wydz. V WUSW we Wrocławiu w ramach SOR krypt. Grupa; od 23 V 1988 przez Insp. II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WUSW tamże w ramach SOS krypt. Kucharz.

Artur Adamski, Paweł Błażewicz