Aktualnie znajdujesz się na:

Biogramy

Boral Jadwiga

Jadwiga Helena Boral, ur. 23 V 1942 w Częstochowie.

1967–1980 członek PZPR.

1974 ukończyła Studium Rachunkowości i Kontroli w Młoszowej k. Krakowa. 1960–1964 sprzedawczyni w sklepie Społem w Częstochowie, 1964–1965 referent w Towarzystwie Ubezpieczeń Warta w Szczecinie, 1965–1969 st. referent w Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej Szczecin, 1969–1972 odpowiedzialna za kadry i szkolenia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Handlu Meblami tamże, 1972–1975 samodzielna inspektor Działu Prezydialnego w Wojewódzkim Związku Spółdzielni Pracy tamże, 1975–1983 kierownik Wydz. Kadr w Zespole Elektrowni Dolna Odra w Nowym Czarnowie.

Od IX 1980 w „S”, przew. Komitetu Założycielskiego Zespołu Elektrownia Dolna Odra Elektrownia Dolna Odra Elektrownia Dolna Odra w Nowym Czarnowie k. Gryfina (od 1996 Jednoosobowa Spółka Skarbu Państwa, od 2001 z Elektrownią Pomorzany i Elektrownią Szczecin w Zespole Elektrowni Dolna Odra SA, od 2006 w Polskiej Grupie Energetycznej), zakład zbudowany 1970-1977, największy w woj. zachodniopomorskim; pracuje, wykorzystując węgiel kamienny, jest gł. producentem energii elektrycznej w woj. zachodniopomorskim. Średnie zatrudnienie: 1764 pracowników w 1980, 2241 w 1990, 2196 w 2000, 1681 w 2008. 25 VI 1976 w zakładzie, w związku z zapowiedzianą podwyżką cen, odbył się 1-dniowy strajk okupacyjny z Jerzym Nowakiem jako przewodniczącym KS, wyznaczeniem wart i patroli robotniczych; strajk zakończył się po telewizyjnym wystąpieniu premiera Piotra Jaroszewicza, który odwołał zapowiedziane podwyżki. Wśród pracowników Elektrowni byli współpracownicy KSS KOR, współzałożyciele WZZ Pomorza Zachodniego: Jan Witkowski i Zdzisław Podolski, którzy kolportowali na terenie zakładu niezależne wydawnictwa, m.in. pismo „Robotnik”. Gdy w XI 1979 Z. Podolskiego zwolniono z pracy, załoga (80 pracowników) wystosowała Apel do dyrekcji zakładu o cofnięcie decyzji; 13 XI 1979 Terenowa Komisja Odwoławcza ds. Pracy w Gryfinie przywróciła go do pracy, jednak dyr. odmówił zarówno przyjęcia go do pracy, jak i wydania tej decyzji na piśmie (Z. Podolskiego przywrócono po powstaniu „S”). 19 VIII 1980 nieudaną próbę przeprowadzenia strajku na Wydz. Elektronicznym podjął J. Witkowski (nast. dnia oddelegowano go do pracy poza teren Elektrowni). Wybory do KZ „S” odbyły się 21 I 1981, w jej skład weszli: Arkadiusz Adamek, Antoni Anweiler, Jadwiga Boral, Stanisław Gazdecki, Zbigniew Jeliński, Zygmunt Kąkolewski, Waldemar Kozubal, Zbigniew Krakowiak, Alfred Krug, Ryszard Marczak, Jerzy Minkwitz, Zbigniew Pawlak, Piotr Pietruszkiewicz, Jan Prałat, Walenty Surudo, Eugeniusz Szuster, Marian Śniegowski, J. Witkowski, do Prezydium: A. Anweiler, A. Adamek, A. Krug, Z. Pawlak, W. Waliszewski, J. Witkowski. Na I WZD Regionu Pomorze Zachodnie zespół Elektrowni Dolna Odra reprezentowała Maria Zarzycka; 23 VI 1981 powołano Komisję Wyborczą ds. Samorządów Pracowniczych. W 2. poł. roku sytuacja w zakładzie stawała się coraz bardziej napięta: 24 IX i 23 X 1981 odbyły się kolejne „masówki”, czyli przygotowania do strajku, 28 X 1981 przeprowadzono 1-godz. (12.00-13.00) strajk ostrzegawczy, na czele którego stanął A. Anweiler. W nocy 12/13 XII 1981 internowano J. Witkowskiego i Z. Podolskiego, 17 XII 1981 aresztowano A. Anweilera (zwolniony z pracy). 1982-1984 w Elektrowni wydawano niezależne pismo „Krawędź. Ziemia Gryfińska”. 16 II 1988 Komitet Założycielski „S” Pracowników Zespołu Elektrowni Dolna Odra (reprezentowany przez Leszka Blocha, Bogdana Frąckiewicza, Mieczysława Jurkiewicza, Józefa Kowalczyka, Piotra Kunerta, Krzysztofa Smaragę, Jerzego Szejnera, Marka Stodolnego, Wojciecha Winiarczyka, Zdzisława Woźniaka) złożył do Sądu Wojewódzkiego w Szczecinie wniosek o rejestrację ZZ „S” Pracowników Elektrowni Dolna Odra, 17 II Sąd odmówił rejestracji, rewizja wniesiona do SN w Warszawie została oddalona. 26 I 1989 w zakładach powstał MKO, liczący 152 członków; Komitet ujawnił się 1 II 1989, 30 III 1989 przekształcił się w Tymczasowy Komitet Założycielski; 18 V 1989 wybrano II KZ, w składzie: m.in. A. Adamek, Z. Krakowiak, Tadeusz Laskowski, Dariusz Nosicki, M. Śniegowski, przewodniczący A. Anweiler (w 1989 ponownie zatrudniony w Elektrowni) – 55,8% głosów, wiceprzewodniczący Zbigniew Rakowiak. „S” w Elektrowni liczyła wówczas 500 członków, w VIII 1989 – 637, w 2009 – 800. A. Anweiler był przewodniczącym do III 2006, po odejściu na emeryturę zastąpił go Henryk Kowalski. Inne związki zawodowe w Elektrowni: OPZZ, Solidarność ’80 i Związek Pracowników Ruchu Ciągłego. (do wyborów I 1981), nast. członek zarządu KZ. Uczestniczka prac Krajowej Komisji Porozumiewawczej Energetyków, członek Prezydium Zarządu PKKE. Opracowała materiały do „Układu Zbiorowego Pracy w energetyce” (wyd. 1984).

Po 13 XII działalność wydawnicza i kolporterska, współzałożycielka i redaktorka podziemnego pisma „Feniks”, autorka art., 1980–1984 działalność kolporterska (np. pisma: „Energetyk”, „Tygodnik Wojenny”, „Biuletyn Informacyjny”, ulotki i in. wydawnictwa warszawskie i wrocławskie). 20 IV 1982–VIII 1982 członek Międzyzakładowego Komitetu Koordynacyjnego Pomorza Zachodniego. Współpraca m.in. z Ryszardem Wyżgą, Zdzisławem Konurym, Marią Zarzycką, Ryszardem Kustrą, Grzegorzem Kołtuniakiem, Janiną Trojanowską, Michałem Paziewskim, Janem i Mirosławem Witkowskimi. 1981–1984 kilkakrotnie zatrzymywana.

25 VIII internowana, osadzona w Ośr. Odosobnienia w Darłówku, 16 X 1982 zwolniona.

1983 referentka w Wydziale Spraw Społeczno-Administracyjnych w Urzędzie Miejskim w Szczecinie, zwolniona po dwóch mies. pracy. IX 1983–VIII 1984 bezrobotna (na utrzymaniu sąsiadki i przyjaciół z „S”).

IX 1984 emigracja do Szwecji, 1984–1986 w Öxelosund (osiedle dla uchodźców), nast. w Sztokholmie, nast. zatrudniona w wydziale ekonomicznym BK Eletronik oraz w Förlag Redowisning AB, 1986–1990 praca społeczna w Klubie Polskim, wydawca pisma „Refleks” (z Władysławem Pożarem), 1987–2002 w Szwedzko-Polskiej Organizacji Ochrony Środowiska (Svensk-Polska Miljöföreningen), odpowiedzialna za administrację i ekonomię inwestycji organizacji, od 1987 członek Stowarzyszenia Polek (1987–2004 w zarządzie); od 1998 w zarządzie Rady Uchodźstwa Polskiego w Szwecji, od 2005 w zarządzie ds. Nowej Polonii w Szwecji (sprawy społeczne, integracja i równouprawnienie) przy Kongresie Polaków w Szwecji (cele: pomoc i wsparcie dla przybywających do kraju, kreowanie pozytywnego wizerunku Polaka w Szwecji, nauka jęz. szwedzkiego, organizacja czasu wolnego), od 2005 założycielka i przew. Związku Polaków w Sztokholmie. Od 2007 członek Chrześcijańsko-Demokratycznej Organizacji Kobiet (Kristdemokratiska Kvinnoförbundet), 2003–2012 Międzyreligijnej i Międzynarodowej Organizacji dla Pokoju (Interreligious and International Federation for World Peace). 2003 wybrana na ambasadora pokoju.

Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2010) oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2019).

Kontrolowana przez Wydz. V WUSW w Szczecinie w ramach KE krypt. Jaga, nr rej. 23839.

Marta Marcinkiewicz

Opcje strony

do góry