Bubnicki Rafał
Rafał Bubnicki, ur. 19 XI 1956 w Poznaniu. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, kierunek filologia polska (absolutorium 1980, dyplom 1982).
1977–1980 współpracownik SKS we Wrocławiu, kolporter niezależnych pism, m.in. „Zapis”, „Biuletyn Informacyjny” KSS KOR.
XII 1980 – VI 1981 nauczyciel w IX LO we Wrocławiu, od VIII 1981 pracownik ZR Dolny Śląsk; dziennikarz, sekretarz redakcji niezależnego pisma „Solidarność Dolnośląska”. Od IX 1981 w „S”.
13 XII 1981 kolporter apelu do żołnierzy i n-ru 1 „Komunikatu” RKS Dolny Śląsk we wrocławskich zajezdniach MPK i w Akademii Rolniczej. 14–15 XII uczestnik strajków okupacyjnych w Państwowej Fabryce Wagonów Pafawag i Dolnośląskich Zakładach Wytwórczych Maszyn Elektrycznych Dolmel we Wrocławiu, wówczas redaktor (z Tadeuszem Drozdem, Lotharem Herbstem, Tadeuszem Kurandą i Agnieszką Sidorską) „Komunikatu” n-ry 2–6. Od 30 XII w ukryciu we Wrocławiu, I – 2 IV 1982 w Sokołowsku k. Wałbrzycha (z Adolfem Juzwenką), nast. we Wrocławiu. IV – X 1982 współpracownik RKS (m. in. z A. Juzwenką, Rafałem Dutkiewiczem, Władysławem Frasyniukiem i Barbarą Labudą). V – X 1982 redaktor (z Krzysztofem Turkowskim, Henrykiem Zielińskim, w VIII z Krzysztofem Leskim) podziemnego pisma „Z Dnia na Dzień”. X 1982 – I 1990 pracownik techn. w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich – Wydawnictwo we Wrocławiu, 1984–1989 członek TKZ. 1982–1989 kolporter podziemnych pism, m.in. „Z Dnia na Dzień”, „Obecność”, „Solidarność Walcząca”, „Arka”, „Solidarność Nauczycielska”. 1985–1989 członek Dolnośląskiej Rady Edukacji Narodowej we Wrocławiu; 1985–1988 wykładowca (nt. emigracyjnej i drugoobiegowej literatury polskiej) w salach parafii m.in. we Wrocławiu (św. Klemensa Dworzaka), w Sobótce (św. Anny Samotrzeciej) i Jeleniej Górze (Podwyższenia Krzyża Świętego) oraz na zajęciach ze studentami w prywatnych mieszkaniach. 1985–1991 współpracownik Niezależnej Agencji Fotograficznej Dementi we Wrocławiu. 1986–1989 sekretarz prof. Stanisława Hartmana, przedstawiciela Polcul Foundation na Dolnym Śląsku. 1986–1988 autor (ps. Marek Zaborowski, M.Z., Fryderyk Ferdydurke), 1988 redaktor (n-ry 23–24) podziemnego pisma „Obecność”; 1987–1989 współpracownik Inicjatywy Wydawniczej Aspekt we Wrocławiu. 1986–1987 i 1989 podczas pobytów we Francji pośrednik w kontaktach pomiędzy wrocławską opozycją a Jerzym Giedroyciem i emigracją w Paryżu (m.in. z Sewerynem Blumsztajnem, Mirosławem Chojeckim). 6–7 V 1988 uczestnik strajku studenckiego zorganizowanego przez NZS UWr. w Instytucie Filologii Polskiej.
1989 – VI 1993 w „S”; 18 XII 1989 – VII 1990 członek Wrocławskiego KO „S”, od II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1990 rzecznik. IV – VI 1989 redaktor „Gazety Wyborczej” (wydawanej przez KO we Wrocławiu), II – VI 1990 redaktor „Gazety Obywatelskiej” (wydawanej przez Wrocławski KO „S”). W 1990 delegat na WZD Regionu Dolny Śląsk, 1990–1991 na KZD. II 1990 – I 1991 pracownik Biura Parlamentarnego OKP we Wrocławiu. 1990–2007 korespondent dziennika „Rzeczpospolita” na Dolnym Śląsku oraz 1991–1995 RWE. 1993–1995 w Radzie ds. Mediów i Informacji przy Prezydencie RP, 1993–1998 przew. Rady Programowej Polskiego Radia Wrocław oraz w radzie nadzorczej Wrocławskiego Centrum Prasowego. 2007 dyr. Wydz. Kultury Urzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnośląskiego, 2007–2008 pełnomocnik marszałka województwa ds. restrukturyzacji instytucji kultury województwa dolnośląskiego, od 2008 za-ca dyr. ds. produkcji filmowej w Odra-Film Instytucji Kultury we Wrocławiu. 1997–1999 i 2001–2008 wykładowca dziennikarstwa na UWr, Uniwersytecie Opolskim oraz w Dolnośląskiej Szkole Wyższej Edukacji we Wrocławiu. Od 1989 członek SDP (1989–1993 członek Rady Głównej, 1990–1993 Zarządu Głównego, 1992–2004 prezes Oddziału Dolnośląskiego, od 2004 w zarządzie oddziału). 2008–2012 przew. Rady Fundacji NAF Dementi we Wrocławiu.
Współautor kilkunastu książek i albumów m.in. Dziesięciolecie Polski Niepodległej (2001), Krzysztof Capała. Fotografie. Solidarność 1980–1981 (2008), autor Z Wilna do Wrocławia. Rozmowy z kardynałem Henrykiem Gulbinowiczem (2008, 2013 wyd. II), Nie tracić nadziei. Lothar Herbst. Z Breslau do Wrocławia (2012), Nie bacząc na fortuny razy. Mieczysław Zlat 1927–2014 (2016) redaktor (z Andrzejem Dębskim) Stanisław Lenartowicz. Twórca osobny (2011), Sylwester Chęciński (2015).
W 1990 rozpracowywany przez WUSW we Wrocławiu.