Frasyniuk Władysław
Władysław Frasyniuk, ur. 25 XI 1954 we Wrocławiu. Ukończył Technikum Samochodowe tamże (1974).
1974-1976 zasadnicza służba wojskowa, 1976-1978 kierowca w przedsiębiorstwach transportowych PKS i Transbud we Wrocławiu, od 1978 w MPK tamże.
W VIII 1980 uczestnik strajku w MPK w Zajezdni nr 9, delegat do MKS w Zajezdni nr 7, rzecznik prasowy MKS; od IX 1980 w „S”, rzecznik prasowy MKZ we Wrocławiu; od XII 1980 członek Ogólnopolskiego KOWzP; od III 1981 przewodniczący MKZ, członek KKP; w VI 1981 delegat na I WZD Regionu Dolny Śląsk, przewodniczący ZR, delegat na I KZD, członek Prezydium KK. W XI 1981 w wąskim gronie (m.in. z Aleksandrem Labudą, Mieczysławem Zlatem) podjął decyzję o wyjęciu pieniędzy z konta ZR i ich ukryciu.
13 XII 1981 organizator i przewodniczący RKS „S” Dolny Śląsk, 14-18 XII 1981 uczestnik strajków w kolejno pacyfikowanych zakładach pracy: Pafawag, Dolmel, Bumar-Fadroma, FAT; następnie w ukryciu, poszukiwany listem gończym, zwolniony z pracy; odrzucił propozycję wojewody dolnośląskiego ujawnienia się w zamian za zastosowanie abolicji; inicjator podziemnych struktur „S”, w kontakcie z Ogólnopolskim Komitetem Oporu (Eugeniuszem Szumiejką), 22 IV 1982 współzałożyciel (ze Zbigniewem Bujakiem, Władysławem Hardkiem i Bogdanem Lisem) TKK „S”; przeciwnik demonstracji 1 i 3 V (co doprowadziło do rozłamu w RKS i powołania w VI 1982 przez Kornela Morawieckiego Solidarności Walczącej). 5 X 1982 aresztowany, 25 XI 1982 skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu na 6 lat więzienia, osadzony w ZK w Barczewie (uczestnik protestów o status więźnia politycznego, m.in. 14-dniowej głodówki, skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie na 10 miesięcy więzienia za obrazę naczelnika), następnie w Łęczycy. 27 VII 1984 zwolniony na mocy amnestii. 31 VIII 1984 zatrzymany po uroczystościach rocznicowych przy tablicy pamiątkowej „S” na murze Zajezdni MPK nr 7 przy ul. Grabiszyńskiej we Wrocławiu, skazany przez kolegium ds. wykroczeń na 2 miesiące aresztu, osadzony w AŚ we Wrocławiu, zwolniony 31 X 1984. 13 II 1985 ponownie aresztowany (z B. Lisem i Adamem Michnikiem) w Gdańsku po jawnym spotkaniu działaczy „S” z Lechem Wałęsą, skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku na 3,5 roku więzienia, osadzony w AŚ przy ul. Kurkowej w Gdańsku, ZK w Łęczycy i Lubsku: w III 1986 pobity przez służbę więzienną, we IX 1986 zwolniony na mocy amnestii. 1986-1989 bez zatrudnienia. Od 29 IX 1986 w Tymczasowej Radzie „S” powołanej przez L. Wałęsę. 6 VII 1987 sygnatariusz deklaracji Kręgu Przyjaciół Solidarności Polsko-Czechosłowackiej. Od X 1987 w KKW „S”; od XII 1987 współtwórca i przewodniczący działającej jawnie RKW Dolny Śląsk. Uczestnik poufnych rozmów „S” z władzą w Magdalence k. Warszawy.
18 XII 1988 – 1990 członek KO przy Przewodniczącym „S” Lechu Wałęsie. W 1989 uczestnik obrad plenarnych Okrągłego Stołu oraz zespołu ds. pluralizmu związkowego; przywrócony do pracy w MPK. W III 1990 delegat na WZD Regionu Dolny Śląsk, przewodniczący ZR, delegat na II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. KZD, członek Prezydium KK. W VII 1990 współzałożyciel i jeden z pełnomocników ROAD, 1991-2001 poseł RP z list UD i UW, m.in. w Komisji Nadzwyczajnej do zbadania skutków stanu wojennego. 1991-1994 wiceprzewodniczący UD, członek Prezydium Rady Krajowej UW, 2002-2005 przewodniczący UW, w 2005 z Jerzym Hausnerem i Tadeuszem Mazowieckim powołał PD demokraci.pl, do III 2006 przewodniczący, w XII 2009 odszedł z PD. W wyborach prezydenckich 2010 zaangażowany w kampanię wyborczą Andrzeja Olechowskiego. Od 1992 współwłaściciel firmy przewozowej FF Fracht.
Odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (2006).