Gęsicka Grażyna
Grażyna Gęsicka, ur. 13 XII 1951 w Warszawie, zm. 10 IV 2010 w katastrofie lotniczej koło Smoleńska (Rosja). Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Filozofii i Socjologii, Instytut Socjologii (1974), w 1985 doktorat.
Od 1980 członek „S”, współzałożyciel „S” w Instytucie Socjologii UW; 1981 wykładowca Wszechnicy Robotniczej „S”.
W poł. 1982 przeprowadziła i opracowała (przy współpracy kilku socjologów z UW) dla Ośrodka Badań i Analiz (OBA) i pisma „KOS” podziemną ankietę (rozprowadzaną kanałami kolportażowymi KOS) o ówczesnym stosunku Polaków do akcji protestacyjnych. Od jesieni 1982 bliska współpracowniczka Komitetu Helsińskiego w Polsce, m.in. autorka rozdziału o SB w środowisku pracowniczym w raporcie Prawa człowieka i obywatela w PRL (13.12.1981 – 31.12.1982) przedstawionym na Konferencji Przeglądowej KBWE w Madrycie (1983). 1982–1989 współorganizatorka i wykładowca podziemnej Wszechnicy Robotniczej Regionu Mazowsze. 1985–1993 adiunkt w Instytucie Socjologii UW.
1989 uczestniczka obrad Okrągłego Stołu w komisji ds. górnictwa. 1989–1991 koordynator naukowy Ośrodka Badań Związkowych „S” Regionu Mazowsze. 1989 po powołaniu do życia Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka członek jej pierwszej Rady. 1990–1997 doradca i autorka ekspertyz z zakresu problematyki rozwoju lokalnego i regionalnego na rzecz m.in. Komisji Europejskiej, Banku Światowego, rządu, Sejmu RP, władz lokalnych i regionalnych. Od 1991 doradca ministra pracy i polityki socjalnej. 1993–1994 ekspert ds. Europy Środkowej i Wschodniej w Programie LEDA (Local Employment Development Action) Komisji Europejskiej. 1995 stały doradca w nadzwyczajnej Komisji Sejmowej ds. zasad polityki regionalnej państwa. 1995–1996 z-ca kierownika Programu PHARE Inicjatywy lokalne na rzecz rozwoju społeczno-ekonomicznego. 1996–1998 z-ca dyr. generalnego w Polskiej Fundacji Promocji i Rozwoju Małych i Średnich Przedsiębiorstw. 1998–2001 podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej. 2001–2005 wiceprezes Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości. 2003–2006 rektor Grudziądzkiej Szkoły Wyższej. 2005 doradca PO w kampanii parlamentarnej. 2005–2007 minister rozwoju regionalnego w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, nast. Jarosława Kaczyńskiego. 2007 sekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego. Od 11 IX 2007 ponownie minister rozwoju regionalnego. W wyborach 21 X 2007 posłanka z listy PiS. Członek Polskiego Towarzystwa Socjologicznego i Association Internationale des Sociologues de Langue Française.
Autorka i współautorka kilkunastu książek oraz kilkudziesięciu art. w polskich i zagranicznych książkach i czasopismach naukowych, m.in.: Regionalne fundusze inwestycyjne (1997), Partnerstwo w rozwoju lokalnym (1996).
Odznaczona pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2010).
Od 18 IV 1984 rozpracowywana przez Wydział
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
Departamentu III MSW w ramach SOR ktyps. Ekspezytor, 30 VI 1988 – do 25 X 1989 przez Wydział X Departamentu III MSW
Anna Grażyna Kister