Gil Mieczysław
Mieczysław Gil, ur. 9 I 1944 w Gacach Słupieckich k. Staszowa. Ukończył Technikum Hutniczo-Mechaniczne w Krakowie (1963).
1963-1982 pracownik Huty im. Lenina w Krakowie na Stalowni Konwertorowej, od 1978 redaktor pisma zakładowego „Głos Nowej Huty”. 1964 – III 1981 w PZPR. W III 1968 zawieszony na stanowisku mistrza za odmowę udziału w bojówkach mających pacyfikować manifestacje studenckie. Przed 1980 kolporter niezależnego pisma „Robotnik” i ulotek SKS.
W VIII 1980 uczestnik strajku, następni rzecznik na Wydz. Stalowni Martenowskiej HiL. Od IX 1980 w „S”, w zarządzie Komisji Robotniczej Hutników, doradca KRH podczas rozmów i podpisania porozumienia z dyrekcją, wiceprzewodniczący MKZ Kraków (od XII 1980 MKZ Małopolska) odpowiedzialny za sekcję prasy. Od X 1980 w redakcji pisma MKZ „Wiadomości Krakowskie”; od 28 XI 1980 współkierujący MKZ (z A. Cyranem), I-VII 1981 p.o. przewodniczący. W I 1981 w składzie delegacji MKZ na rozmowy z Komisją Rządową po strajku w nowosądeckim Ratuszu. Od 17 III 1981 przewodniczący KRH; przedstawiciel HiL w Sieci. 17 V 1981 współorganizator białego marszu po zamachu na Jana Pawła II. W V 1981 przewodniczący delegacji „S” na Kongresie Międzynarodowej Federacji Metalowców w Waszyngtonie. Od V 1981 z upoważnienia KKP przewodniczący grupy negocjacyjnej „S” w Sejmie PRL ds. ustawy o przedsiębiorstwie państwowym i samorządzie załogi (ustawę przyjęto we IX 1981). W VII 1981 delegat na I WZD Regionu Małopolska, delegat na I KZD, członek KK.
13-16 XII 1981 uczestnik strajku w HiL, przewodniczący RKS „S” Regionu Małopolska; po pacyfikacji strajku w ukryciu. 13 I 1982 zatrzymany, przez 2 dni internowany, następnie aresztowany, 25 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 skazany wyrokiem Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego na 4 lata więzienia i 2 lata pozbawienia praw publicznych, osadzony w ZK w Krakowie, Raciborzu, Strzelcach Opolskich, Kłodzku i Strzelinie; 13-31 VIII i w X 1982 uczestnik głodówek o przyznanie statusu więźnia politycznego; wydawał nielegalne gazetki więzienne „Ekstrema” i „Krata”, prowadził nasłuch radiowy na przemyconym odbiorniku; 25 XI 1983 zwolniony na mocy amnestii; w III 1982 zwolniony z pracy. ZUS odmówił przyznania mu III grupy inwalidzkiej mimo udokumentowanej choroby. Od 1983 współorganizator i uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. i Mszy za Ojczyznę, m.in. w Krakowie-Mistrzejowicach, Warszawie, Piekarach Śl., Tarnowie, Dębicy. 1983-1989 utrzymywał się z rolnictwa. 1984-1989 kilkadziesiąt razy zatrzymywany i przesłuchiwany. W 1984 współinicjator Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego im. kard. Stefana Wyszyńskiego przy parafii św. Maksymiliana Kolbego w Krakowie-Mistrzejowicach; od 1984 członek KIK. Od 3 XI 1984 w Małopolskim Komitecie Walki o Praworządność, 7 XI 1984 współzałożyciel i działacz Inicjatywy Obywatelskiej w Obronie Praw Człowieka Przeciw Przemocy. Od 23 X 1986 prowadził jawną działalność na czele reaktywowanej KRH „S” (m.in. z Edwardem Edmundem Nowakiem, Janem Ciesielskim i Stanisławem Handzlikiem). 26 IV – 5 V 1988 uczestnik strajku w HiL, członek KS, wraz z J. Ciesielskim i S. Handzlikiem przejął kierowanie strajkiem, po pacyfikacji strajku pobity, 5 V 1988 aresztowany, po 14 dniach zwolniony na skutek interwencji przedstawicieli Kurii Biskupiej. Od 19 V 1988 członek Komitetu Organizacyjnego „S” HiL. Od 30 IX 1988 członek jawnego RKS Małopolska, od 8 III 1989 członek Prezydium tegoż.
Od 25 IX 1988 w KKW, od 18 XII 1988 w KO przy Przewodniczącym „S” Lechu Wałęsie; 27 I 1989 uczestnik spotkania przygotowawczego do Okrągłego Stołu w Magdalence k. Warszawy. W 1989 uczestnik obrad plenarnych Okrągłego Stołu oraz w zespole ds. gospodarki i polityki społecznej. II-VI 1989 w zespole redakcyjnym „Czasu Solidarności”. Od 10 IV 1989 w Małopolskim Komitecie Obywatelskim. 1989-2004 ponownie zatrudniony w HiL (od 1990 Huta im. Tadeusza Sendzimira). Od 28 IV 1989 – I 1992 przewodniczący KRH w HiL. 1989-1991 poseł RP z listy KO „S”. 1990-1992 delegat na WZD Regionu Małopolska i KZD „S”. W 1990 współzałożyciel Stowarzyszenia Wspólnota Polska, od III 1990 w redakcji dziennika „Czas Krakowski”. 1991-1993 poseł RP z listy Krakowska Koalicja Solidarni z Prezydentem. W 1993 redaktor naczęlny dziennika „Nowa Gazeta”. 1996-1999 w PChD, 1999-2002 w PPChD, szef struktur małopolskich. 1998-2002 radny Sejmiku Województwa Małopolskiego z listy AWS. Od 2005 doradca prezesa w Agencji Rozwoju Przemysłu w Warszawie, prezes Stowarzyszenia PChD. Od VI 2007 członek rady Kirche in Not (Pomoc Kościołowi w Potrzebie).
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), Krzyżem Wolności i Solidarności (2017).
19 XII 1981 – 11 XII 1982 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO w Krakowie w ramach SOR krypt. Fugas; 4 XII 1985 – 12 XII 1989 przez Wydz. V/Inspektorat 2 WUSW w Krakowie w ramach SOR krypt. Szpak; 15 I 1985 – 19 XII 1987 przez Wydz. III WUSW w Krakowie w ramach SOR krypt. Fantasta; 29 IV 1988 – 31 X 1989 przez Wydz. V DUSW Nowa Huta w ramach SOR krypt. Strajk.