Grzegorski Jerzy
Jerzy Grzegorski, ur. 4 XII 1929 w Poznaniu. Absolwent Wyższej Szkoły Ekonomicznej tamże (1963).
1942-1945 razem z ojcem współpracownik AK (łącznik, przekazywanie informacji). W 1949 w Nowicjacie Zgromadzenia Księży Salezjanów w Kopcu k. Częstochowy, niedopuszczony do ślubów ze względu na stan zdrowia. W 1951 pracownik biurowy w PGR Zespół Rybacki Przygodzice, następnie w Zespole Lasów Państwowych w Ostrowie Wlkp., 1952-1961 pracownik księgowości w Ostrowskich Zakładach Piwowarsko-Słodowniczych, 1961-1962 ekonomista w Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych, 1962-1965 pracownik Miejskiego Zakładu Budynków Mieszkalnych, 1965-1971 Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego tamże, 1971-1976 główny księgowy w Kolejowych Zakładach Nawierzchniowych w Skalmierzycach, 1976-1980 w Przedsiębiorstwie Budownictwa Rolniczego w Ostrowie Wlkp. 1967-1989 w SD, w l. 80. wiceprzewodniczący Wojewódzkiego Komitetu SD w Kaliszu. 1978-1980 przewodniczący Rady Osiedla nr 11 w Ostrowie Wlkp.
Od jesieni 1980 w „S”; od XI 1980 doradca finansowy Międzyzakładowej Komisji Porozumiewawczej w Ostrowie Wlkp. oraz przewodniczący MKZ w Kaliszu.
1981-1982 doradca ekonomiczny w ZNTK, zwolniony za noszenie znaczka „S”, 1982-1986 w Kaliskich Zakładach Naprawczych w Skalmierzycach. 1982-1984 członek Komitetu Odbudowy Pomnika Kardynała Halki-Ledóchowskiego w Ostrowie Wlkp. Od 1983 na rencie, od 1984 na emeryturze. 1984-1988 współorganizator pielgrzymek do grobu ks. Jerzego Popiełuszki oraz Tygodni Kultury Chrześcijańskiej w parafii św. Stanisława w Ostrowie Wlkp. (we współpracy z Marią Kornaszewską-Stawik). Od 1986 współorganizator (z Józefem Wróblem) i działacz sekcji polityczno-społecznej Ruchu Kultury Chrześcijańskiej Odrodzenie przy kościele św. Antoniego tamże. Od 1988 uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy Solidarność Kaliska im. ks. Jerzego Popiełuszki przy klasztorze oo. Jezuitów w Kaliszu oraz spotkań działaczy „S” u Anny Binder, inicjujących reaktywowanie struktur w Regionie. 1988-1991 główny księgowy w Akademii Doskonalenia Informatycznego SA w Ostrowie Wlkp.
Od II 1989 przewodniczący Tymczasowej Miejskiej Komisji Koordynacyjnej w Ostrowie Wlkp., od III 1989 członek TZR Wielkopolska Płd., VIII 1989 – I 1990 członek Prezydium; w I 1990 delegat na II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WZD Regionu, członek ZR. W 1995 przewodniczący Wojewódzkiego Komitetu Wyborczego Lecha Wałęsy w wyborach prezydenckich. 1991-1993 główny księgowy, następnie z-ca dyr. Przedsiębiorstwa Zaplecza Transportu Samochodowego w Ostrowie. Od 1992 biegły rewident, biegły Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu. Od 1956 członek Konferencji św. Wincentego à Paulo w Ostrowie Wlkp., od 2007 przewodniczący Zarządu Głównego w Warszawie; od 1997 członek Rady Diecezjalnej Akcji Katolickiej.
Odznaczony m.in. Krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice (2002).