Guliński Zdzisław
Zdzisław Guliński, ur. 31 VII 1942 w Wilczkowicach k. Wrocławia. Ukończył ZSZ w Sosnowcu (1960).
1960–1982 kierowca w Bazie Transportu Samochodowego z siedzibą w Będzinie-Łagiszy Kombinatu Budownictwa Ogólnego Zagłębie w Sosnowcu.
IX 1980 w proteście przeciwko uwięzieniu działaczy KPN Romualda Szeremietiewa, Tadeusza Stawskiego i Leszka Moczulskiego uniemożliwił wyjazd samochodów z Bazy Transportu Samochodowego KBO, uszkadzając opony w pojazdach. X 1980 współorganizator i członek Komitetu Założycielskiego w KBO Zagłębie w Sosnowcu. Od XI 1980 członek KZ KBO i przew. Komisji Wydziałowej „S” w BTS KBO. 1980–1981 kolporter ulotek i prasy na terenie BTS i Sosnowca. 17 IX 1981 współorganizator (wraz z Eugeniuszem Rydelinem i Henrykiem Bystrzyckim) akcji plakatowania budynków urzędowych Sosnowca ulotkami o treściach upamiętniających agresję ZSRS na Polskę i zbrodnię w Katyniu.
13–14 XII 1981 współorganizator strajku w Bazie Transportu Samochodowego w Będzinie-Łagiszy, członek KS. 14 XII 1981 zatrzymany, nast. aresztowany, przetrzymywany w KM MO w Będzinie, nast. w AŚ w Sosnowcu, podczas przesłuchań pobity. 29 XII 1981 skazany przez Sąd Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu na sesji wyjazdowej w Katowicach na 3 lata pozbawienia wolności. 15 III 1982 zwolniony z pracy. Osadzony w ZK w Raciborzu (głodówka), w ZK w Strzelcach Opolskich (głodówka o status więźnia politycznego), ZK w Kłodzku, V 1983 zwolniony, 3 mies. bez zatrudnienia. 1983–I 1984 kierowca w Sosnowieckim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych w Sosnowcu, co tydzień przesłuchiwany.
Od I 1984 na emigracji w Niemczech, od II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1984 w USA. 1984 nauka języka i zawodu, prace dorywcze w Saint Louis, 1985 mechanik w restauracji Western Plaza Dierdorf & Harts w St. Louis; 1986–1987 operator maszyn w fabryce mebli biurowych, nast. w zakładzie wyrobów papierowych tamże; 1988 bez zatrudnienia; 1989–1994 spawacz i operator w zakładzie elektrotechniki w St. Louis, 1995–2008 operator w zakładzie produkcyjnym maszyn przemysłowych tamże. Od 1995 członek zw. zaw. International Brotherhood of Teamsters. Od 2008 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2019).