Jakimowicz Feliks
Feliks Jakimowicz, ur. 21 IV 1959 w Lubiążu k. Wołowa. Ukończył SP nr 1 w Bierutowie (1974).
1974–1978 uczeń Zasadniczej Szkoły Żeglugi Śródlądowej we Wrocławiu, 1978–1979 pracownik fizyczny w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego w Oleśnicy, 1979–1980 pomocnik lastrykarza we Wrocławskim Przedsiębiorstwie Budowlanym Północ-Wrocław, 1980 zasadnicza służba wojskowa, 1980–1982 robotnik w Wojewódzkim Związku Spółdzielni Rolniczych Samopomoc Chłopska Zakład Gospodarczy w Oleśnicy.
Od XI 1980 w „S”.
1981–1989 fotograf, dokumentalista, autor zdjęć z okresu stanu wojennego, m.in. z demonstracji i walk ulicznych we Wrocławiu, mszy za Ojczyznę, pielgrzymek na Jasną Górę Duszpasterstw Ludzi Pracy z Oleśnicy i Wrocławia, Jana Pawła II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. do Polski (1983, 1987), akcji porządkowania kwater więźniów politycznych zamordowanych przez UB w l. 1945–1956 na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu (akcja zorganizowana przez Antoniego Lenkiewicza z uczestnikami Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego we Wrocławiu z inicjatywy Ireny Kluby i Danuty Skraby). 1982–1983 pomocnik mechanika w załogach pływających Państwowego Przedsiębiorstwa Żegluga na Odrze we Wrocławiu. 1982–1983 kurier z wydawnictwami podziemnymi (m.in. „Solidarność Walcząca”, „Z Dnia na Dzień”, „Kotwica” wydawana w Szczecinie) pomiędzy Wrocławiem i Szczecinem. 13 III 1983 zatrzymany podczas manifestacji pod katedrą św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu po mszy za Ojczyznę, oskarżony o kolportowanie ulotek i podziemnych pism, 15 III 1983 objęty dochodzeniem prowadzonym przez Wydz. Śledczy KW MO we Wrocławiu, 12 V 1983 postępowanie umorzono, V 1983 zwolniony z pracy. 1983 robotnik w Zakładzie Betoniarskim-Maria Homa w Oleśnicy, nast. mechanik w Dolnośląskich Zakładach Przemysłu Skórzanego Odra tamże, 1983–1991 dekarz w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej tamże. 1983–1987 wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany, rewizje mieszkania i miejsca pracy. 1986–1988 drukarz podziemnych pism „U Nas” (z Grzegorzem Sochą, Zdzisławem Mozołą i Leonem Budzynowskim), „Kotwica” (Wrocław), 1989–1990 oleśnickiej „Baszty”.
Od 1989 w „S”. 1991–1992 bez pracy, od 1992 na rencie.
Wybór jego fotografii został opublikowany w albumie Tomasza Balbusa i Magdy Wysockiej Świadek mrocznych czasów. Lata osiemdziesiąte XX wieku w obiektywie Feliksa Jakimowicza (2019).
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009), Medalem Pro Patria (2015), Krzyżem Wolności i Solidarności (2016).