Jamrożek Zdzisław Mieczysław
Zdzisław Mieczysław Jamrożek, ur. 1 V 1942 w Rykach k. Lubartowa, zm. 13 VI 1989 w Warszawie. Wykształcenie średnie.
1963-1989 zatrudniony w Spółdzielni Inwalidów Niewidomych im. Modesta Sękowskiego w Lublinie jako mistrz rzemiosła szczotkarskiego. Od 1976, mimo problemów zdrowotnych (niewidomy i niepełnosprawny ruchowo), działacz opozycji: w 1976 uczestnik zbiórki pieniędzy na rzecz represjonowanych robotników Radomia; w I 1977 współautor (ze Stanisławem Witerem) Listu polemizującego z artykułem Mariana Kuszewskiego nt. wydarzeń Czerwca 1976 opublikowanym w „Trybunie Ludu”; od X 1977 organizator we własnym mieszkaniu w Lublinie Punktu Konsultacyjno-Informacyjnego ROPCiO i Klubu Swobodnej Dyskusji; w 1978 i 1979 współorganizator akcji zbierania podpisów w Lublinie pod Petycją ws. transmisji mszy św. w radiu i tv; sygnatariusz dokumentów ROPCiO, m.in. Listu-protestu do wojewody lubelskiego (ze Zbigniewem Karpowiczem, Teresą Koprowską, Jerzym Malinowskim, Tomaszem Mrozem i S. Witerem) przeciwko odsłonięciu w Lublinie pomnika Bolesława Bieruta (III 1979). We IX 1978 członek Rady Zespołów Inicjatywy Obywatelskiej; w XII 1978 członek Rady Funduszu Praw Człowieka. 1 IX 1979 sygnatariusz założyciel KPN (prowadził Biuro Informacyjne), członek Rady Politycznej KPN, w 1980 wpisany na listę KPN kandydatów do Sejmu PRL z Lublina (razem ze Stanisławem Franczakiem i Januszem Piotrowskim) niezarejestrowaną przez OKW. W VII 1980 współautor „Raportu o łamaniu praw człowieka i obywatela przez władze PRL na terenie miasta Lublina i okolic od połowy 1977 r. do 15 lipca 1980 r.” adresowanego do uczestników konferencji KBWE w Madrycie.
Od IX 1980 w „S”. 1981-1989 wycofał się z aktywnej działalności opozycyjnej.
Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2007).