Encyklopedia Solidarności Jasińska-Nowak Renata - Biogramy -

Renata Jasińska-Nowak, ur. 17 III 1953 w Zielonej Górze, zm. 4 VIII 2019 we Wrocławiu. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie Filia we Wrocławiu, Wydz. Lalkarski (1978).

1978-1981 aktorka Wrocławskiego Teatru Lalek we Wrocławiu, 1981-1987 w Teatrze im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze.

Od IX 1980 w „S”, wiceprzewodniczący KZ we Wrocławskim Teatrze Lalek, współpracowniczka środowiska Wrocławskiego Teatru Współczesnego im. Edmunda Wiercińskiego. Od 1981 uczestniczka spotkań KIK w Jeleniej Górze.

1983-1989 współpracowniczka Komitetu Kultury Niezależnej we Wrocławiu (m.in. Andrzeja Makowieckiego i Zbigniewa Karneckiego) oraz wrocławskiego niezależnego teatru Nie Samym Teatrem (m.in. Bogusław Kierc). 1983-1987 współzałożycielka i uczestniczka Duszpasterstwa Ludzi Pracy przy kościele Podwyższenia Krzyża Świętego w Jeleniej Górze, współorganizatorka Mszy za Ojczyznę i Tygodni Kultury Chrześcijańskiej tamże. W 1983 współzałożycielka, do 1988 aktorka, scenarzystka i współreżyser (z mężem Andrzejem Nowakiem) Niezależnego Teatru Scena Czterdzieści i Cztery przy jeleniogórskim DLP. Z NTSCiC grała w wielu parafiach woj. jeleniogórskiego oraz m.in. w Gorzowie Wielkopolskim, Lubinie, Poznaniu, Warszawie, we Wrocławiu, na Jasnej Górze. 13 VI 1987 uczestniczka spotkania niezależnych środowisk twórczych z Janem Pawłem II w kościele św. Krzyża w Warszawie. Wielokrotnie przesłuchiwana, zatrzymywana oraz pozbawiana ról w jeleniogórskim teatrze. W VIII 1987, pod naciskiem SB, dyrekcja Teatru im. C.K. Norwida nie przedłużyła z nią umowy o pracę. 1987-1993 aktorka we WTW im. Edmunda Wiercińskiego. W 1988 z Z. Karneckim, Bogusławem Kiercem i A. Nowakiem, w ramach NTSCiC, przygotowała ostatni program ''Jestem drogą'' wystawiany w kościołach Wrocławia. 1987-1989 działaczka DLP we wrocławskich kościołach św. Klemensa Dworzaka i św. Augustyna.

II-III 1989 współzałożycielka (ze Zbigniewem Górskim i A. Nowakiem) reaktywowanej „S” w WTW im. Edmunda Wiercińskiego, do 1993 przewodnicząca KZ tamże. W 1989 uczestniczka kampanii wyborczej KO „S” w woj. jeleniogórskim. III 1990 delegat na II WZD Regionu Dolny Śląsk, 1990-1993 członek Krajowej Sekcji Pracowników Instytucji Artystycznych Sekretariatu Kultury i Środków Przekazu KK, od 1993 członek „S” w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Od 1993 założycielka, aktorka, scenarzystka, reżyser i dyr. wrocławskiego Teatru Arka, od 2002 prezes Stowarzyszenia Przyjaciół Teatru Arka. Od 2011 członek Rady Kultury Dolnego Śląska.

Laureatka nagród i wyróżnień, m.in. pierwszej nagrody na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Zagrzebiu (1978, ówczesna Jugosławia), Nagrody na Festiwalu Teatru Jednego Aktora w Toruniu, Nagrody Biennale Sztuki dla Dziecka w Poznaniu, Nagrody Miasta Wrocławia przyznanej przez wojewodę wrocławskiego (1980), nagrody Polcul Foundation za działalność artystyczną NTSCiC (1986), nagrody specjalnej Ministra Kultury i Sztuki za całokształt pracy artystycznej (2004).

Do 16 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1988 rozpracowywana przez Wydz. III WUSW w Jeleniej Górze w ramach SOS krypt. Renia.

Michał Orlicz|Łukasz Sołtysik