Karpik Stanisław
Stanisław Karpik, ur. 14 IX 1939 w Starym Opolu k. Siedlec. Ukończył LO Zakonu Pijarów im. Stanisława Konarskiego w Krakowie (1959).
1959-1966 sortowacz listów w Urzędzie Pocztowym Warszawa 2; 1959-1975 właściciel gospodarstwa rolnego. W 1962 dał oficjalne ogłoszenie w katolickim czasopiśmie „Za i Przeciw” o zawiązaniu Zrzeszenia Polskiej Młodzieży Katolickiej, mającego opiekować się miejscami pamięci i organizować uroczystości religijno-patriotyczne, 15 VIII 1962 aresztowany, po półrocznym pobycie w AŚ Warszawa-Mokotów skazany wyrokiem Sądu Powiatowego w Siedlcach na 6 mies. więzienia (areszt zaliczono w poczet kary). W 1966 uczestnik obchodów milenijnych w Gnieźnie, Poznaniu, Częstochowie i Warszawie; nagrywał audycje i msze św. nadawane przez Radio Wolna Europa, które następnie kolportował; wykonawca i kolporter ulotek przypominających o zbrodni katyńskiej. 24 VI 1966 aresztowany, przetrzymywany w AŚ Warszawa-Mokotów, poddany 10-mies. brutalnemu śledztwu, następnie do 1969 umieszczony w Szpitalu Psychiatrycznym im. prof. dr. Jana Mazurkiewicza w Pruszkowie k. Warszawy, gdzie poddawano go punkcjom kręgosłupa i zamykano w izolatkach; w następnych latach rewizje w domu, podczas których był bity, następnie ponownie umieszczony w Szpitalu Psychiatrycznym w Pruszkowie, skąd uciekł. 1970-1989 uczestnik Duszpasterstwa Akademickiego przy kościele św. Anny w Warszawie. W 1973 wybudował na terenie swojego gospodarstwie kaplicę bł. Maksymiliana Kolbego, ufundowaną przez więźniów Auschwitz i Ravensbrück mieszkających za granicą; 20/21 VII 1973 kaplicę zniszczyli funkcjonariusze MO, za nielegalną budowę skazany przez kolegium ds. wykroczeń na 50 dni aresztu, w ukryciu do amnestii w 1974. Zmuszony przez władze do rezygnacji z prowadzenia gospodarstwa; od 1975 na rencie. W 1976 wybudował nową kaplicę we własnym domu, 8 IV 1977 funkcjonariusze MO zdemolowali ją wraz z domem; szantażowany przez SB (m.in. grożono ponownym umieszczeniem w Szpitalu Psychiatrycznym), od 1976 współpracownik KOR, następnie KSS KOR. W 1978 wybudował kolejną kaplicę, poświęconą 26 XI 1978; następnie założyciel Podlaskiego Komitetu Samoobrony Ludzi Wierzących, wydającego komunikaty o represjach wobec Kościoła i zbierającego podpisy pod petycjami o uwzględnianie mszy św. i audycji religijnych w programach radia i tv. 1978-1981 współpracownik ROPCiO, kolporter prasy niezależnej, 1979-1980 redaktor i kolporter „Placówki”; organizator RMP w woj. siedleckim, w V 1980 ponownie umieszczony na 1 tydz. w Szpitalu Psychiatrycznym w Łukowie, co uniemożliwiło ogólnopolski zjazd RMP zaplanowany na 8 V 1980 w Starym Opolu.
W VIII 1980 przywiózł (z Mirosławem Andrzejewskim) dla strajkujących w Stoczni Gdańskiej im. Lenina transport żywności ufundowanej przez Siedlecko-Podlaską Grupę Ludowo-Narodową; w 1981 dostarczał żywność rolnikom strajkującym w Siedlcach.
Po 13 XII 1981 w ukryciu w rodzinnej wsi; 16 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Białej Podlaskiej i Włodawie, skąd uciekł 28 III 1982. 1982-1983 w ukryciu, redaktor, drukarz i wydawca podziemnego pisma „Wiadomości Podlaskie”. 1982-1989 organizator międzymiastowego (woj. siedleckie, Przemyśl, Jarosław, Kraków) kolportażu prasy i wydawnictw podziemnych. 23 IV 1983 aresztowany, przetrzymywany w ZK w Siedlcach, 26 VII 1983 zwolniony na mocy amnestii. W l. następnych wielokrotnie szykanowany, m.in. skazany na karę grzywny przez kolegium ds. wykroczeń za złożenie 31 VIII 1984 wieńców pod pomnikiem Tadeusza Kościuszki w Siedlcach.
Od 1989 prowadzi w Starym Opolu charytatywny Ośrodek Pomocy Doraźnej im. św. Brata Alberta Emaus.
Wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001), odznaczony Srebrnym Medalem Opiekuna Pamięci Miejsc Narodowych (2004), Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2006).
1973-1980 rozpracowywany przez Wydz. IV KW MO w Siedlcach w ramach KE krypt. Fanatyk; 1975-1980 przez Wydz. IV KW MO w Siedlcach w ramach SOR krypt. Grota; 1980-1989 przez Wydz. III KW MO/WUSW w Siedlcach w ramach SOR krypt. Skoczek.