Karwacki Jerzy
Jerzy Karwacki ur. 8 VIII 1946 w Poznaniu, zm. 13/14
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1982 tamże. Ukończył Zawodową Szkołę Przyzakładową przy Poznańskich Zakładach Opon Samochodowych (1965).
1960–1972 kalandrowy w PZOS, 1972–1982 monter rurociągów okrętowych w HCP (W-2, W-25).
13 II 1982 uczestnik manifestacji pod pomnikiem Poznańskiego Czerwca 1956, skąd został zatrzymany przez funkcjonariuszy MO. 14 II w godz. rannych znaleziono go martwego na skarpie w pobliżu trasy tramwajowej przy osiedlu Lecha w Poznaniu. Pogrzeb odbył się na poznańskim cmentarzu górczyńskim. Postępowanie przygotowawcze prowadziła Prokuratura Rejonowa dla Nowego Miasta i Wildy w Poznaniu. Sekcja zwłok wykazała, że przyczyną zgonu była „ostra niedomoga krążeniowo-oddechowa pochodzenia centralnego powstała na tle ostrej intoksykacji alkoholowej” (zmarły miał we krwi 3 ‰ alkoholu). Nie ustalono godz. zgonu oraz przyczyn 3 linijnych zadrapań na lewym przedramieniu. Dokumentacja medyczna sporządzona 14 II 1982 przez lekarza pogotowia ratunkowego nie odnotowała żadnych obrażeń zewnętrznych głowy i przedniej powierzchni klatki piersiowej. Dochodzenie prowadził Komisariat III MO w Poznaniu, 28 IV 1982 Prokuratura Rejonowa dla Nowego Miasta i Wildy tamże umorzyła postępowanie „wobec niestwierdzenia przestępstwa”. W 7 XI 1988 akta sprawy śmierci J. Karwackiego zostały zniszczone. W IV 1990 na wniosek KZ HCP sprawą zajęła się Komisja Nadzwyczajna ds. Działalności MSW w latach 1981–1988 (tzw. Komisja Rokity). W 1991 Prokuratura Wojewódzka w Poznaniu podjęła śledztwo „w sprawie pobicia Karwackiego ze skutkiem śmiertelnym w dniu 13 II 1982”, które nie wyjaśniło okoliczności jego śmierci. 31 V 1991 śledztwo umorzono stwierdzając brak dowodów, że przyczyną śmierci było działanie lub zaniechanie in. osób lub pobicie. Komisja Rokity nie zaliczyła sprawy J. Karwackiego do listy osób, których
Agnieszka Łuczak