Kiercul Longin
Longin Kiercul, ur. 20 VII 1950 w Klewinowie k. Białegostoku. Ukończył Technikum Mleczarskie w Białymstoku (1969) i Wyższą Szkołę Oficerską Służb Kwatermistrzowskich im. Mariana Buczka w Poznaniu (1972).
1969–1978 służba wojskowa. Od 1979 krótkoterminowe prace, m.in. jako kierownik restauracji w Zielonej Górze, instruktor Ochotniczych Hufców Pracy w Katowicach.
1977–1978 w kontakcie z ROPCiO (grupa Romualda Szeremietiewa) oraz z Zygmuntem Goławskim. 1979–1980 pracownik fizyczny w Cukrowni Łapy. Od 1980 członek KPN.
1980–1981 kelner w restauracji Hotelu Leśnym w Białymstoku, próba zorganizowania KZ „S”, zwolniony z pracy. 8 V 1981 rozpoczęcie na korytarzu Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku głodówki protestacyjnej w obronie osób więzionych za przekonania, 10 V 1981 przewieziony do szpitala, kontynuacja protestu, 22 V 1981 opuszczenie szpitala i udział w spotkaniu ze studentami manifestującymi pod budynkiem KW PZPR tamże w obronie więźniów politycznych. 28 V 1981 wyjazd do Gdańska w celu przyłączenia się do głodujących tam członków KOWzP, 30 V 1981 przerwanie protestu głodowego po apelu KKP w zw. z żałobą po śmierci kard. Stefana Wyszyńskiego. VI–XII 1981 pełnomocnik KPN w woj. białostockim, współtworzenie struktur białostockiego Okręgu KPN (m.in. z Zenonem Bienderem, Tadeuszem Waśniewskim, Krzysztofem Bondarykiem, Jerzym Korolkiewiczem). Od 15 VII 1981 pracownik fizyczny w Białostockich Zakładach Przemysłu Owocowo-Warzywnego. Od 1981 w „S”. 16 VII 1981 współzałożyciel pierwszego KOWzP w Białymstoku działającego przy BZPOW, jeden z jego gł. organizatorów i wiceprzew. 17–22 VIII 1981 współorganizator marszu gwiaździstego w Białymstoku i uczestnictwo w procesie sądowym Leszka Moczulskiego (nagrywanie przebiegu rozprawy z Z. Goławskim) i w Ogólnopolskim Zjeździe KOWzP. 21 XI 1981 uczestnik Ogólnopolskiego Zjazdu KOWzP w Radomiu, członek komisji programowej Zjazdu.
Po 13 XII 1981 w ukryciu. 17 I 1982 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia w Suwałkach i Kwidzynie, gdzie 1 V 1982–10 VI 1982 podjął głodówkę, przerwaną po wizycie lekarzy MCK, przeniesiony do Szpitala Miejskiego w Kwidzynie, nast. do Państwowego Szpitala Klinicznego w Białymstoku, 1 VII 1982 samowolne opuszczenie szpitala; 30 VII 1982 formalnie zwolniony z internowania. VIII 1982–I 1983 w ukryciu, w kontakcie ze strukturami KPN. Od II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1983 właściciel firmy ramiarskiej. XII 1984 rezygnacja z funkcji pełnionych w KPN. Od 1988 na rencie.
12 V–7 XII 1981 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Białymstoku w ramach SOS krypt. Desperat; 4 XI 1981–5 VIII 1983 w ramach SOS krypt. Sojusznicy; 19 XII 1984–7 V 1987 przez Wydz. III WUSW tamże w ramach SOR krypt. Szklarz.