Kwiatkowska Zofia
Zofia Kwiatkowska-Dublaszewska, ur. 28 VI 1949 w Krakowie. Ukończyła Technikum Ekonomiczne w Sopocie (1974).
1965–1977 prace dorywcze (m.in. fryzjerka), 1973–1974 ekonomista w Zakładzie Gospodarki Produktami Naftowymi nr 19 CPN w Gdyni-Dębogórzu, 1977–1981 st. inspektor ds. rozliczeń w Przedsiębiorstwie Transportowo-Sprzętowym Budownictwa Transbud Oddział nr 3 w Gdyni.
W VIII 1980 współorganizatorka strajku w zakładzie, członek KS, delegatka do MKS w Stoczni Gdańskiej. Od IX 1980 w „S”; członek Komitetu Założycielskiego, od XII 1980 sekretarz KZ. Od IX 1980 członek Społecznego Komitetu Budowy Pomników Ofiar Grudnia 1970 w Gdyni.
14–18 XII 1981 współorganizatorka strajku w zakładzie, 19 XII 1981 zatrzymana, 20 XII 1981 aresztowana, osadzona w AŚ w Gdańsku, tego samego dnia zwolniona z pracy. 31 XII 1981 skazana w trybie doraźnym przez Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni na 5 lat pozbawienia wolności, osadzona w ZK w Bydgoszczy-Fordonie i Grudziądzu. 22 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 SN złagodził wyrok do 3,5 roku; 21 XII 1982 Sąd Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy udzielił 3 mies. przerwy w odbywaniu kary, 29 III 1983 przedłużył ją o kolejne 2 mies. 26 V 1983 SMW wstrzymał wykonanie kary. 4 VII 1983 zwolniona na mocy aktu łaski Rady Państwa. IX 1983 – 1985 inspektor ds. rozliczeń płac w PTSB Transbud Oddział nr 6 w Gdańsku. W XII 1984 współzałożycielka (z Ewą Kubasiewicz, Andrzejem Kołodziejem i Stanisławem Kowalskim) SW Oddział Trójmiasto, organizatorka kolportażu wydawnictw SW oraz m.in. podziemnego pisma „Poza Układem”, współpracowniczka Komisji Charytatywnej przy kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy i św. Piotra Rybaka (oo. redemptoryści) w Gdyni. 1985–1986 specjalista działu kontroli dokumentów w Przedsiębiorstwie Hurtu Spożywczego Oddział Wojewódzki w Gdańsku. 14 I 1986 aresztowana, osadzona w AŚ w Gdańsku i Warszawie, 21 VIII 1986 zwolniona na mocy amnestii.
Od VI 1987 na emigracji w Australii, 1987–2008 prace dorywcze. Od 2008 założycielka, wiceprzew. Związku Więźniów Politycznych Okresu Stanu Wojennego w Australii, od 2005 Polsko-Australijskiego Związku Historycznego. Od 2008 na rencie.
Odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2010).
14 I 1986 – 5 VII 1989 rozpracowywana przez Inspektorat 2 WUSW w Gdańsku w ramach SOR krypt. Gniazdo.