Łukasiewicz Zenobia
Zenobia Łukasiewicz, ur. 3 X 1932 w Łodzi. Ukończyła SP w Łodzi (1946).
1968–1974 w PZPR.
1949 pracownik Widzewskiej Fabryki Nici im. Hanki Sawickiej w Łodzi, 1949–1952 i 1953–1957 referent zaopatrzenia w Widzewskich Zakładach Przemysłu Bawełnianego im. 1 Maja tamże, 1952–1953 maszynistka w Komendzie Wojewódzkiej Powszechnej Organizacji Służba Polsce tamże, 1958–1959 sprzedawczyni w sklepie Miejskiego Handlu Detalicznego tamże, 1960–1963 maszynistka w Prokuraturze Wojewódzkiej tamże, 1963–1974 referent transportu w Komitecie Wojewódzkim PZPR tamże, 1974–1977 maszynistka w Biurze Projektów Budownictwa Wiejskiego Agroprojekt tamże, 1979–1980 praca na umowę-zlecenie, 1980–1982 maszynistka w Biurze Projektowo-Badawczym Budownictwa Ogólnego Miastoprojekt Łódź.
W X 1978, po śmierci 22-letniego syna Piotra w wyniku brutalnego pobicia przez funkcjonariuszy KD MO Łódź-Bałuty podjęła współpracę z Biurem Interwencyjnym KSS KOR (m.in. z Józefem Śreniowskim, Zofią i Zbigniewem Romaszewskimi). 1979–1980 obserwatorka z ramienia KSS KOR procesów politycznych i rozpraw przed kolegiami ds. wykroczeń na terenie kraju; uczestniczka akcji ulotkowych oraz akcji malowania haseł na murach, informujących o represjach, współorganizatorka akcji ulotkowej ujawniającej przypadki pobić ze skutkiem śmiertelnym w KD MO Łódź-Bałuty, wielokrotnie zatrzymywana w zw. z udziałem w roli obserwatora w procesach politycznych. Współautorka relacji dot. 26 przypadków bezprawnych działań funkcjonariuszy SB i MO na terenie kraju, opublikowanych w broszurach BI KSS KOR Dokumenty bezprawia, nast. w. Raporcie Madryckim. O przestrzeganiu praw człowieka i obywatela w Polsce (1980).
20 VIII 1980 zatrzymana (m.in. z Józefem Śreniowskim i Zbigniewem Romaszewskim) w mieszkaniu Jacka Kuronia, gdzie brała udział w prowadzeniu punktu informacyjnego. Od XI 1980 w „S”; członek KZ. 1980–1981 członek zarządu Stowarzyszenia Pomocy Uwięzionym i ich Rodzinom Patronat. 7 I 1981 organizatorka akcji zbiorowego doręczenia petycji przez rodziny osób bezprawnie represjonowanych do Prokuratury Generalnej z żądaniem praworządnego rozpatrzenia skarg na funkcjonariuszy MSW. 1980–1981 współpracowniczka redakcji niezależnego pisma „Solidarność z Gdańskiem”.
13 XII 1981 internowana, przetrzymywana w Ośrodku Odosobnienia w Łęczycy, Warszawie-Grochowie i Gołdapi, 22 VII 1982 zwolniona.
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1983 – VII 1994 na emigracji w USA, pracowała jako sprzątaczka w prywatnych domach w Detroit i Chicago. Od 1994 na emeryturze.
Odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), Krzyżem Wolności i Solidarności (2016).
1979–1983 rozpracowywana przez Wydz. III KW MO w Łodzi w ramach SOR krypt. Duet.
Adam Kożuchowski|Wiesław Maciejewski