Mackiewicz Zbigniew
Zbigniew Mackiewicz, ur. 4
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1947 w Tarnawie k. Jędrzejowa. Ukończył Technikum Mechaniczne dla Pracujących w Legnicy (1971).
1965-1970 pracownik Państwowego Ośrodka Maszynowego tamże, 1967-1969 zasadnicza służba wojskowa, 1970-1974 pracownik w gospodarstwie rolnym ojca w Komornikach k. Legnicy, 1974-1976 kierownik Międzykółkowej Bazy Maszynowej tamże, od 1976 właściciel gospodarstwa rolnego tamże. 1973-1980 w PZPR.
Od 1980 organizator struktur Solidarności Wiejskiej, następnie „S” RI w woj. legnickim, przewodniczący Koła „S” RI w Komornikach, Koła Gminnego w Rui, członek Prezydium Tymczasowego Zarządu Wojewódzkiego „S” RI w Legnicy; w XII 1981 współorganizator, uczestnik I WZD „S” RI tamże, następnie I KZD „S” RI, członek Prezydium, skarbnik Zarządu Wojewódzkiego „S” RI; w 1981 organizator wieców, strajków generalnych rolników w woj.
Po 13 XII 1981 działacz „S” RI, zaangażowany w odbudowę struktur, aktywizację rolników; uczestnik akcji ulotkowych, malowania haseł na murach, organizowania żywności dla rodzin represjonowanych; 1982-1988 uczestnik ogólnopolskich i woj. spotkań, szkoleń liderów „S” RI (m.in. w Rzeszowie, Magdalence k. Warszawy, Legnicy); XII 1988 – 1989 współtwórca, redaktor, wydawca „Miedzy” – organu prasowego NSZZ Solidarność Rolników; organizator sieci kolportażu prasy podziemnej, m.in.: „Solidarności Zagłębia Miedziowego”, „Miedzy”, głównie na terenach wiejskich woj. legnickiego. Od 22 IX 1987 przewodniczący Tymczasowej Wojewódzkiej Rady Solidarność Rolników woj. legnickiego, jej delegat na pierwszy w kraju WZD Solidarności Rolników 22 I 1989 w kościele św. Jana Chrzciciela w Legnicy pod oficjalnym hasłem obchodów 115. rocznicy urodzin Wincentego Witosa, następnie do 1991 przewodniczący Wojewódzkiej Rady „S” RI, członek Tymczasowej Krajowej Rady Rolników „S”.
Od IV 1989 członek KO „S” w Legnicy; 1989-1991 poseł RP. 1989-1991 delegat na KZD „S” RI, członek PSL „S”; 1997-2000 prezes SKL w woj. legnickim, członek Rady Krajowej SKL; od 2004 w PiS. Od 2005 prezes Stowarzyszenia Rolników Indywidualnych w Legnicy. 2007-2017 na rencie, od 2017 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2016), Krzyżem Wolności i Solidarności (2015), uhonorowany odznaką Zasłużony dla Rolnictwa (2000).
1982-1984 rozpracowywany przez Wydz. IV KW MO/WUSW w Legnicy w ramach SOS krypt. Reaktywator.
Łukasz Sołtysik