Majgier Zygmunt
Zygmunt Majgier, ur. 8 V 1940 w Rudnikach (obecnie Ukraina). Ukończył SP nr 5 w Przemyślu (1955).
1958– 1961 pracownik fizyczny w Zakładach Obuwniczych w Przemyślu, Hucie Kościuszko w Chorzowie, KWK Dymitrow w Bytomiu, 1961–1962 zasadnicza służba wojskowa, 1963–1973 tokarz w Zakładach Automatyki Mera-Polna w Przemyślu, 1974–1976 ślusarz remontowy w Zakładach Płyt Pilśniowych tamże, 1976–1982 ślusarz-konserwator w Przemyskiej Spółdzielni Mieszkaniowej.
Od IX 1980 w „S”; członek Komitetu Założycielskiego, przew. KZ, od 7 X 1980 członek prezydium Komitetu Założycielskiego NSZZ Regionu Południowo-Wschodniego.
W IV 1982 zwolniony z pracy. 1982–2000 taksówkarz. 1982–1989 współorganizator i członek Tymczasowej Komisji Regionalnej/RKW Regionu Południowo-Wschodniego, odpowiedzialny za kontakty z tajnymi komisjami zakładowymi, kolporter i drukarz podziemnego pisma „Busola”; współorganizator pomocy represjonowanym i ich rodzinom. Współorganizator spotkań i prelekcji w kościołach w Przemyślu i Krasiczynie (m.in. Andrzej Stelmachowski, Władysław Siła-Nowicki, Maria Jabłońska-Deptuła); współorganizator oraz uczestnik wieców i demonstracji z okazji 3 V i 11 XI, akcji ulotkowych, mszy za Ojczyznę, mszy 13. dnia każdego mies. i w rocznice śmierci ks. Jerzego Popiełuszki. Współorganizator wyjazdu do Warszawy na grób ks. J. Popiełuszki, Pielgrzymek Ludzi Pracy na Jasną Górę; współpracownik „S” RI w regionie przemyskim. Wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany, karany grzywnami przez kolegia ds. wykroczeń, poddawany rewizjom; zatrzymano mu prawo jazdy (uniemożliwiając pracę zarobkową), przebijano opony w samochodzie.
W 1989 członek KO woj. przemyskiego. W 1990 inicjator, członek założyciel Stowarzyszenia Miłośników Mościsk i Kresów Wschodnich w Przemyślu. Od 1995 w ROP, współzałożyciel oddziału w Przemyślu (Ogniwo Przemyśl), od 2002 przew. ROP tamże. Od 1995 uczestnik Ruchu Światło-Życie. 1998–2002 radny Miasta Przemyśla z listy Ruchu Patriotycznego Ojczyzna, 2002–2006 z listy Przemyśl Razem, 2006–2010 z listy PiS. Od 2000 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2014).
30 IX – 1 XI 1980 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Przemyślu w ramach SOS krypt. Melina; 3 VIII 1981 – 29 IX 1984 przez Wydz. IIIA/Wydz. V KW MO/WUSW w ramach SO krypt. Sanatorium; 12 VIII 1982 – 15 I 1988 przez Wydz. III KW MO/WUSW w ramach SOR krypt. Powielacz; 3–12 V 1983 przez Wydz. III KW MO w ramach SOR krypt. Konspirator; 14 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. – 20 IV 1984 przez Wydz. IV WUSW w ramach SO krypt. Kamień; 5 XI 1988 – 28 XII 1989 przez Wydz. III/WOKPP WUSW w Przemyślu w ramach KE krypt. 201/Lider.