Michałek-Budzicz Agata
Agata Michałek-Budzicz, ur. 24 XI 1964 w Krakowie. Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Wydz. Prawa i Administracji, Instytut Nauk Politycznych. (1989).
1976–1979 w ZHP.
IX 1980 – 1981 uczestniczka Ruchu Odnowy Szkolnictwa Średniego w Krakowie, kolporterka m.in. niezależnego pisma „Uczeń Polski” oraz ulotek „S” i KPN. III – XII 1981 w RMP.
III 1982 – XII 1988 w KPN. Od 1982 kolporterka podziemnych pism, m.in. „Niepodległość”, „Opinia”, „Contra”, „Robotnik Polski”, książek, ulotek, kalendarzy. Współorganizatorka manifestacji, akcji plakatowania, uczestniczka malowania haseł na murach. W 1983 nauczycielka w SP w Suchej k. Trzyciąża (zwolniona), w 1984 referent ds. zbytu w Przedsiębiorstwie Produkcji Materiałów Budowlanych w Krakowie. 1983–1984 współpracowniczka podziemnego pisma „Niepodległość”; drukarz, organizatorka sprzętu i materiałów poligraficznych, transportu. W II 1985 współinicjatorka i uczestniczka głodówki rotacyjnej w kościele Narodzenia NMP w Krakowie-Bieżanowie. IV 1985 – XII 1988 założycielka Ruchu WiP. W 1985 uczestniczka spotkań (w ramach KPN) Niepodległościowej Grupy Polskich Socjalistów, współredaktorka artykułów i okolicznościowych ulotek. 1986–1989 w NZS. 1987 – XII 1988 współzałożycielka PPS, wiceprzew. CKW, 1987 – III 1988 współorganizatorka, przew. Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS w Krakowie, pomagała zakładać OKR na Śląsku, m.in. w Katowicach i Bytomiu. 1987–1988 redaktorka podziemnego pisma „Robotnik”; organizatorka, autorka, drukarz. Od I 1987 organizatorka Studenckiej Sekcji Polskiej Ligi Praw Człowieka w Krakowie. 1987–1988 w ramach PPS, strajków i akcji protestacyjnych na terenie UJ, Wrocławia, Warszawy, Śląska. 1983–1988 ponad 60 razy zatrzymana, 15 V 1984 aresztowana, przetrzymywana w areszcie WUSW w Krakowie, 30 VII 1984 zwolniona. Wielokrotnie karana przez kolegia ds. wykroczeń grzywnami, kilkakrotnie pobita, zwalniana z pracy, brak możliwości zatrudnienia. W III 1988 wygrała proces z powództwa cywilnego (o naruszenie dóbr osobistych) przeciwko WUSW w Krakowie (pozew złożyła w V 1985 po porwaniu i pobiciu przez funkcjonariuszy SB).
1989–1990 działaczka Polskiego Klubu Ekologicznego w Krakowie, 1989–1990 dyr. Biura Polskiej Partii Zielonych. 1996–1997 inspektor ds. zamówień publicznych w Urzędzie Gminy w Zabierzowie, 1997–2000 naczelnik Wydz. Zamówień Publicznych w ZUS w Krakowie, 2000–2001 st. specjalista ds. inwestycji w firmie Gotyk II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. tamże, 2001–2004 naczelnik Wydz. Zamówień Publicznych w Akademii Rolniczej tamże, od 2002 właścicielka firmy konsultingowej Kontrakt Doradztwo – Konsultacje tamże, 2004–2008 kierownik działu zamówień w MPK SA tamże, od 2007 wykładowca w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, 2008–2010 z-ca dyr. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Od 2008 założycielka i prezes Stowarzyszenia na Rzecz Ochrony Pamięci Narodu Polskiego Pro Patria Pro Patria Pro Patria, wydawnictwo niezależne działające w Pabianicach w latach 1982–1983, założone przez Henryka Marczaka, prowadzone ze Sławomirem Łuczyńskim. Pro Memoria w Krakowie.
Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009).