Miszalski Marian
Marian Miszalski, ur. 24 IX 1948 w Łodzi. Absolwent Uniwersytetu Łódzkiego, Wydz. Prawa (1970).
Od 1974 członek Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich, 1976–1981 w SDP.
III 1968 uczestnik strajku na Wydz. Prawa UŁ.
1973–1981 dziennikarz łódzkiego „Głosu Robotniczego”.
Od l. 70. w kontakcie ze środowiskami opozycyjnymi, przemycał z Zachodu wydawnictwa Instytutu Literackiego w Paryżu.
Od IX 1980 w „S”, członek KZ w SDP.
13 XII 1981 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia w Sieradzu i Łowiczu, 3 V 1982 zwolniony. 1982 negatywnie zweryfikowany, zwolniony z pracy. 1982–1989 współorganizator, uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy, 1985–1989 Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy kościele Najświętszego Serca Jezusowego (oo. Jezuitów) w Łodzi, 1983–1989 współzałożyciel, współredaktor podziemnego pisma „Kurs” oraz 1983–1991 wydawnictwa Kurs.
1989 dziennikarz „Głosu Porannego”, 1989–1990 „Solidarności Ziemi Łódzkiej”, 1990–1997 „Dziennika Łódzkiego”, 1994–2007 „Niedzieli”. 1986–1992 w KPN, 1992–1994 w PC, 1996–2001 w UPR. Publicysta „Najwyższego Czasu!” oraz, wydawanego w Paryżu, „Głosu Katolickiego”. Autor książek, m.in.: Cyrk Fantasmagoria (1978), Trzy ćwierci od śmierci (1984), Równowaga chwiejna (1978), Wzlot przyśpieszony (1981), Wysokie progi (1984), Gdzie ja jestem? Zapiski wewnętrznego emigranta (1986), Miniatury i opowiadania (1987), Idąc... (współautor: Mateusz Michalkiewicz, 1987), Stacja Chatelet albo niezwykle przygody Polaka w Paryżu (1990), Kolekcja własna artysty (2007), przekładów francuskiej literatury, publicystyki politycznej, książek nt. malarstwa.
Wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001), odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2006).
Od 2 IV 1981 rozpracowywany przez Wydz. II, nast. III KW MO/WUSW w Łodzi w ramach SOS/KE/SOR krypt. Neofici.