Najnigier Sławomir
Sławomir Najnigier, ur. 19 IV 1958 w Kowarach k. Jeleniej Góry. Absolwent Politechniki Wrocławskiej, Wydz. Podstawowych Problemów Techniki (1983) i Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu, Wydz. Gospodarki Narodowej (absolutorium 1989).
1973–1977 członek, nast. przew. Koła PTTK przy LO w Żarach.
1977–1980 działacz SKS we Wrocławiu, 1979–1980 rzecznik, redaktor niezależnych pism: 1979–1980 „Podaj Dalej”, „Akademickiego Pisma Informacyjnego”, 1978–1979 „Interim”, 1979 „Zgrzytu”. Od 1978 wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany.
IX 1980–1984 współzałożyciel i członek NZS we Wrocławiu, IX–X 1980 przew. Tymczasowego Komitetu Założycielskiego Niezależnego Samorządnego Związku Studentów we Wrocławiu. 1980–1983 w Senacie PWr, 1980–1981 autor i redaktor w pismach NZS: „No Więc”, „O Co Chodzi?” i „Informacja Bieżąca”, 18–19 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1981 uczestnik strajku studenckiego na PWr o rejestrację NZS, członek KS na PWr, od V 1981 członek Komisji Rewizyjnej NZS PWr. 3–6 IV 1981 delegat na I KZD NZS w Krakowie. Od VII 1981 współpracownik pisma ZR „S” „Z Dnia na Dzień”. 24 XI–10 XII na PWr uczestnik strajku solidarnościowego ze studentami WSI w Radomiu.
13–14 XII 1981 uczestnik strajku na PWr. 14 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośr. Odosobnienia we Wrocławiu, w Grodkowie (31 XII 1981 współorganizator buntu, osadzony karnie na kilka dni w ZK w Brzegu, 3–8 III 1982 głodówka), 23 VII 1982 zwolniony. 10 XI 1982 współorganizator strajku absencyjnego na PWr. 1982–1983 współpracownik redakcji podziemnego pisma „Bez Przemocy”, 1982–1989 autor art. w prasie podziemnej (m.in. „Nowa Republika”, „Obecność”) m.in. pod ps. H.K., Bazyli Koniecruski. 1984 redaktor podziemnego „Komunikatu” NZS UWr. 1982–1986 współpracownik RKS „S” Dolny Śląsk i SW (koordynacja wspólnych działań ze studentami, zaopatrzenie drukarni, kolportaż). 1984–1989 członek podziemnej Dolnośląskiej Rady Edukacji, uczestnik działalności edukacyjnej i samokształceniowej.
1989–1990 wiceprezes, nast. prezes Intelcons Sp. z o.o. we Wrocławiu. 1990 skarbnik Wrocławskiego KO „S”. 1990–1992 radny w Radzie Miejskiej Wrocławia z listy Wrocławskiego KO „S” i członek Zarządu Miasta Wrocławia. 1991–1992 członek Rady Nadzorczej Międzynarodowego Portu Lotniczego SA tamże, 1992–2011 Zarządu Towarzystwa Przyjaciół Ossolineum. 1992–1993 podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa. 1994–1997 wiceprezydent Wrocławia. 1994–2001 członek UW (1994–2000 w Radzie Regionalnej, 1995–2000 Radzie Krajowej). Od 1996 współzałożyciel i prezes Stowarzyszenia na rzecz Promocji Dolnego Śląska we Wrocławiu. 1997–2000 prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast w Warszawie. 1998–2002 radny Sejmiku Województwa Dolnośląskiego. 2000–2002 pełnomocnik prezesa KGHM Polska Miedź SA ds. inwestycji infrastrukturalnych w regionie. Od 2001 w PO (2001 okręgowy pełnomocnik odpowiedzialny za organizację PO na terenie d. woj. legnickiego i jeleniogórskiego, 2002–2013 członek Rady Krajowej). 2002–2007 wiceprezydent Wrocławia. Od 2007 współwłaściciel firmy City Consulting S. Najnigier Sp.j. tamże. 2007–2008 przew. Rady Nadzorczej Power Media SA tamże. Od 2007 wiceprzew. Rady Nadzorczej Wrocławskiego Parku Technologicznego SA tamże. Od 2012 członek Rady Nadzorczej Libet SA Autor publikacji z dziedziny samorządu lokalnego i rynku nieruchomości. Od III 2024 członek Wojewódzkiej Rady Konsultacyjnej do Spraw Działaczy Opozycji Antykomunistycznej oraz Osób Represjonowanych z Powodów Politycznych przy Wojewodzie Dolnośląskim.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2001) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2007).
29 II 1979–23 VII 1981 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO we Wrocławiu w ramach SOR krypt. Daltoniści; 23 I 1982–3 V 1985 przez Wydz. III-1 KW MO/WUSW tamże w ramach SOR krypt. Aromat; 20 XII 1985–30 IV 1990 przez Wydz. III-1 WUSW tamże w ramach SOS krypt. Dyrektor.