Obertaniec Stanisław
Stanisław Obertaniec, ur. 1 IV 1948 w Ulesiu k. Legnicy. Ukończył Pomaturalne Studium Techniki Dentystycznej we Wrocławiu (1968), absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, kierunek dziennikarstwo i komunikacja społeczna (licencjat, 2005).
1966–1975 uczestnik Duszpasterstwa Akademickiego przy parafii św. Jana Chrzciciela w Legnicy, prowadzonego przez Piotra Kycia OFM, uczestnik spotkań dyskusyjnych. III 1968 protestów studenckich we Wrocławiu.
1968–1989 technik dentystyczny w Zakładzie Protetyki ZOZ/Pracowni Protetyki Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Legnicy. Na pocz. l. 70. uczestnik akcji przewiezienia do Legnicy wydawnictw emigracyjnych, m.in. „Wiadomości” londyńskich, „Kultury” i książek Instytutu Literackiego w Paryżu (we współpracy z Zygmuntem Urbanem i Romualdem Szeremietiewem). 1978–1980 współpracownik ROPCiO, 1979–1980 KPN, kolporter w Legnicy niezależnych pism, m.in. „Biuletynu Informacyjnego” KSS KOR, „Robotnika”, „Opinii”, „Gazety Polskiej”. VI 1979 z Henrykiem Bacą, Janiną Stasiak i Z. Urbanem uczestnik mszy papieskich w Małopolsce.
Od IX 1980 w „S”, przew. Komitetu Założycielskiego, KZ. Jesienią 1980 współorganizator struktur „S” Pracowników Służby Zdrowia, 1980–1981 przew. Zarządu Wojewódzkiej Komisji Koordynacyjnej „S” PSZ przy MKZ tamże/Zarządzie Oddziału Wojewódzkiego tamże w ZR Dolny Śląsk. III 1981 podczas tzw. kryzysu bydgoskiego w ukryciu na wypadek wprowadzenia przez władze stanu wyjątkowego. VI i 24 X 1981 delegat na I i II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WZD Województwa Legnickiego. 1981 inicjator i koordynator działań, które doprowadziły (IX 1981) do przekazania budynku KM PZPR w Legnicy na rzecz służby zdrowia.
13 XII 1981 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia w Głogowie, 29 IV 1982 zwolniony. 31 VIII 1982 uczestnik manifestacji w Legnicy, 10 XI 1982 współorganizator protestu pracowników w WSzZ przeciwko zdelegalizowaniu „S”, zwolniony z pracy, 1982 przywrócony do pracy. 1982–1989 kolporter podziemnych pism (sprowadzał je z Wrocławia, Warszawy, Głogowa, Lubina), m.in.: „Zagłębie Miedziowe”, „Solidarność Głogowska”, „Tygodnik Mazowsze”, „Z Dnia na Dzień”, „Biuletyn Dolnośląski”, „Region”, „Gazeta Lubińska”, autor w podziemnym piśmie „Zagłębie Miedziowe”. 1984–1989 działacz Duszpasterstwa Ludzi Pracy przy parafii Świętej Trójcy tamże. 1985–1989 współpracownik podziemnej KKK „S” PSZ. 1988 współorganizator struktur „S” w placówkach służby zdrowia w Legnicy, 11 X 1988–1989 przew. Komisji Zdrowia „S” tamże. 1982–1988 wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany.
25 II–IV 1989 członek prezydium Międzyzakładowego Komitetu Organizacyjnego „S” Zagłębia Miedziowego w Legnicy, 7 IV–VI 1989 współzałożyciel, członek Komitetu Obywatelskiego Środowisk Opozycyjnych Ziemi Legnickiej/KO „S” w Legnicy, 1989–1991 senator RP z listy KO. 1989 współzałożyciel Społecznego Komitetu Budowy Ośrodka Diagnostyki Onkologicznej Społecznej Fundacji Solidarności. Od 1991 dyr. Radia L/Radia Plus Legnica. 1991–1997 w PC, 1997–1999 w SKL, od 2003 w PiS. 2004–2007 właściciel Agloplan S. Obertaniec. Od 2013 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2013).
9 XI 1980–25 VII 1985 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO/WUSW w Legnicy w ramach SOS krypt. Eskulap; 19 VII 1983–12 VII 1989 przez Wydz. V KW MO/WUSW tamże w ramach KE krypt. Protetyk; 25 III 1985–11 V 1989 przez Wydz. III WUSW tamże w ramach SOS krypt. Wiza; 14 IV–5 VII 1989 przez Wydz. III WUSW tamże w ramach SO krypt. Parlament.