Obara Helena
Helena Obara, ur. 5 V 1951 w Końskich. Absolwentka Policealnego Studium Ekonomicznego dla Pracujących w Kielcach (1974).
1970–1989 stażystka, referent, nast. specjalistka ds. ekonomicznych w Powiatowym Zarządzie Dróg Lokalnych w Końskich/ od 1976 Rejonie Dróg Publicznych. Po wydarzeniach Czerwca 1976 wskutek odmowy udziału w manifestacji przeciwko strajkującym w Radomiu i Ursusie otrzymała wypowiedzenie z pracy, ze wzgl. na ciążę nie została zwolniona, lecz zdegradowana do stanowiska referenta w dziale zaopatrzenia.
VIII 1980 współorganizatorka Komitetu Strajkowego, nast. wiceprzewodnicząca Komitetu Założycielskiego „S” w RDP w Końskich, przedstawicielka KZ w MKZ Końskie, I 1981 zastępca przew. KZ, delegat na I WZD Regionu Świętokrzyskiego. Od 6 VII 1981 członek Zarządu Regionu Świętokrzyskiego „S”, przew. Delegatury ZR tamże.
XII 1981 uczestniczka szkolenia związkowego w Bocheńcu k. Małogoszczy, wówczas internowana, 13–23 XII 1981 przetrzymywana w Ośr. Odosobnienia Kielce–Piaski.
Po wyjściu na wolność na dłuższym leczeniu, po powrocie do pracy ponownie zdegradowana i przeniesiona na inne stanowisko pracy w dziale księgowości; 1982–1989 prowadziła podziemną działalność na terenie Końskich i okolic (z mężem Bogusławem Obarą oraz Stanisławem Ślusarczykiem, Janem Kupisem, Tadeuszem Dębowskim i innymi), wydawała ulotki pisane ręcznie oraz z liter składanych z gazet, nast. pisane na zdobytej maszynie, kolportowane w Końskich. Współorganizatorka mszy za Ojczyznę w kościele św. Mikołaja oraz kościele św. Anny tamże; uczestniczka spotkań kombatanckich na Wykusie. Współzałożycielka KIK w Końskich. Wielokrotnie wzywana na przesłuchania do KWMO w Kielcach i KMMO w Końskich, w jej domu wielokrotne rewizje; 1989 kasjerka w NBP Oddział w Końskich.
1988/1989 członek Świętokrzyskiego Komitetu Obywatelskiego „S” w Kielcach, organizatorka KO „S” w Końskich i okolicznych gminach; pełnomocnik wyborczy, członek Okręgowej Komisji Wyborczej w Skarżysku–Kamiennej; po wyborach asystent społeczny – prowadziła w Końskich biura poselsko–senatorskie posłów Adama Mitury i Michała Chałońskiego oraz senatora Jerzego Stępnia; 1990 pełnomocnik wyborów samorządowych na terenie obecnego pow. koneckiego; członek tymczasowego ZR „S”, zaangażowana w odbudowę struktur „S” w zakładach pracy; delegatka na II WZD Regionu Świętokrzyskiego, XII 1989 ponownie wybrana na członka ZRŚ „S”, przewodnicząca Delegatury w Końskich, funkcję tę pełni do dziś; delegatka na kolejne krajowe zjazdy „S”, podczas II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. i III kadencji wiceprzewodnicząca Krajowej Komisji Rewizyjnej; 1992 delegat KK „S” na międzynarodowy Kongres Wolnych Związków Zawodowych w Wenezueli.
Członek Stowarzyszenia Kobiet Internowanych i Więzionych; Formacji Niepodległościowej w Warszawie, od XI 1993 honorowa obywatelka stanu Dakota Południowa.
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (2008), Krzyżem Wolności i Solidarności (2014).
15 I 1982 – 23 XII 1987 kontrolowana przez Wydz. II KWMO w Kielcach/RUSW ds. SB w Końskich w ramach KE krypt. Księgowa nr Ki–20622.