Pawłowski Henryk
Henryk Pawłowski, ur. 21 VIII 1949 w Nowym Sączu. Absolwent Politechniki Krakowskiej, Wydz. Transportu (1981) oraz Uniwersytetu Szczecińskiego, Wydz. Zarządzania i Ekonomiki Usług (1999).
W III 1968 uczestnik demonstracji studenckich, zatrzymany na 48 godz. 1970-2009 pracownik PKP, do 1980 adiunkt, monter inżynier, starszy monter inżynier, kierownik warsztatu radiowego w Odcinku Łączności Radiowej w Nowym Sączu, 1980-1982 referendarz w Dyrekcji Rejonowej tamże. 1972-1976 przewodniczący ZMS w zakładzie pracy.
Od IX 1980 w „S”, przewodniczący Komitetu Założycielskiego Węzła PKP w Nowym Sączu, następnie przewodniczący KZ tamże; organizator Komitetów Założycielskich „S” w wielu zakładach woj. nowosądeckiego; IX/X 1980 członek Komitetu Koordynacyjnego przy PDOKP, następnie przewodniczący Komisji Porozumiewawczej „S” Węzła PKP w Nowym Sączu. Od 6 X 1980 członek Komitetu Koordynacyjnego „S” w Nowym Sączu (w Komisji Interwencji). 1980-1981 uczestnik negocjacji z ministrem transportu, nt. reformy branży kolejowej. W 1981 inicjator i realizator przywrócenia tablicy pamiątkowej poświęconej gen. Bronisławowi Pierackiemu na ścianie Domu Kultury Kolejarza w Nowym Sączu. 9-11 I 1981 członek KS podczas strajku w nowosądeckim Ratuszu (11-19 I 1981 kontynuacja strajku w Domu Robotniczym ZNTK), następnie I-VI 1981 uczestnik i przewodniczący kilku tur rozmów MKZ Małopolska – Komisja w Nowym Sączu z Komisją Rządową ws. niezrealizowanych postulatów. 17 V 1981 współorganizator i uczestnik mszy na Rynku po zamachu na Jana Pawła II.
12/13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Załężu k. Rzeszowa, następnie w szpitalu w Nowym Sączu i Iwoniczu-Zdroju, 4 V 1982 zwolniony. Przeniesiony na gorsze stanowisko, 1982-1991 monter inżynier w OKR w Nowym Sączu (od 1989 w Krakowie). 1982-1989 działacz podziemia; współpracował m.in. z Andrzejem Szkaradkiem, Alicją i Gabrielem Derkowskimi, Ewą Andrzejewską, Tadeuszem Nitką; zaangażowany w pomoc dla represjonowanych i ich rodzin, zbieranie składek, informacji o represjonowanych; uczestnik akcji ulotkowych i plakatowania. 1982-1986 wielokrotnie przesłuchiwany, poddawany rewizjom. 1983-1989 uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy. 1983-1988 uczestnik spotkań działaczy regionalnych struktur podziemnych, m.in. w Binczarowej k. Grybowa i Krakowie. 1988/1989 współinicjator i współorganizator (m.in. z Leszkiem Pajdą) komitetu ds. ponownej rejestracji „S” w strukturach kolejowych.
III 1989 – 1991 w KO „S” w Nowym Sączu; w 1989 uczestnik kampanii wyborczej KO „S”. 1989-1990 przewodniczący KZ „S” Węzła PKP w Nowym Sączu, przewodniczący Okręgowej Sekcji „S” PDOKP w Krakowie, członek Krajowej Sekcji Kolejarzy „S”; 1989-1992 delegat na kolejne WZD Regionu Małopolska, 1990-1992 delegat na kolejne KZD. 1990-1994 radny Miasta Nowy Sącz z listy KO „S”, członek Zarządu Miasta. 1991-1992 z-ca naczelnego dyr. okręgu w Dyrekcji Okręgowej w Krakowie, 1992-1993 dyr. Biura Dyrekcji Generalnej w Warszawie, 1993-1995 z-ca dyr. generalnego w Dyrekcji Generalnej w Warszawie, 1995-1997 członek Zarządu, 1997-2000 dyr. Centrum Szkolenia i Doskonalenia Kadr Kolejnictwa w Warszawie, 2001-2009 prezes Zarządu CS Szkolenie i Doradztwo Sp. z o.o. w Warszawie. Od 2009 na emeryturze; członek Związku Emerytów i Rencistów „S”.
Wyróżniony odznaką Zasłużony dla Transportu RP (1994), Srebrną Honorową Odznaką Zasłużony dla Transportu RP (1998), odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2000), Krzyżem Wolności i Solidarności (2012).
24 X 1980 – 6 V 1983 rozpracowywany przez Wydz. IIIA/V KW MO w Nowym Sączu w ramach SO krypt. Związkowcy; od 6 V 1983 przez Wydz.
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
KW MO/WUSW w Nowym Sączu; 7 VI – 30 XI 1984 przez Wydz. V WUSW w Nowym Sączu w ramach SOR krypt. Ogniwo.
Sławomir Chmura