Rachwał Wiesław
Wiesław Rachwał, ur. 11 XII 1956 we Wrocławiu. Ukończył Technikum Mechaniczne FAT-Ponar tamże (1981).
1974–1994 pracownik fizyczny/konserwator maszyn i urządzeń w Państwowej Fabryce Wagonów Pafawag tamże.
26 VIII–1 IX 1980 uczestnik strajku okupacyjnego w Pafawagu. Od IX 1980 w „S”.
14–15 XII 1981 uczestnik strajku okupacyjnego w Pafawagu. II/III–IV 1982 członek I TKZ. 15 IV 1982 po rewizji domu zatrzymany, 17 IV 1982 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Nysie, 23 VII 1982 zwolniony. 7 X 1982 ponownie internowany, przetrzymywany w Ośr. Odosobnienia w Nysie, 3 XI 1982 zwolniony. 5 XI 1982–3 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1983 powołany do służby wojskowej w kompanii polowej wojskowego obozu specjalnego przy 4 Brygadzie Saperów WP w Gorzowie Wielkopolskim (XII 1982 uczestnik dwudniowego strajku głodowego w obronie kolegi niesłusznie aresztowanego i ukaranego za rzekome spożywanie alkoholu, nast. przesłuchiwany, od XII 1982 szkolenie na poligonie w Wędrzynie). 1982–1989 kolporter podziemnych pism „Iskra”, „Victoria”, „Orzeł Biały”, „Jutrzenka”, „Z Dnia Dzień”, „Solidarność Elwro”, „Fatamorgany”, „Region”, „Solidarność Walcząca”. 1982–1986 organizator sprzętu poligraficznego, redaktor, drukarz „Jutrzenki”. 1983–1989 członek III TKZ w PFW Pafawag, sporadycznie zbierał składki na działalność związkową. 1983–1988 prowadził nasłuchy MO (przede wszystkim Komendy Dzielnicowej MO przy ul. Jaworowej) za pomocą sprzętu radiowo-tranzystorowego otrzymanego od Tomasza Wójcika. 1984–1988 odpowiedzialny za kontakty Pafawagu z RKS Dolny Śląsk i in. zakładami we Wrocławiu (m.in. Fabryką Maszyn Rolniczych Agromet-Pilmet, Zakładami Elektronicznymi Elwro). 1985–24 IV 1988 w ramach Sieci Organizacji Zakładowych NSZZ „S” wiodących zakładów pracy uczestnik comiesięcznych spotkań w Krakowie-Nowej Hucie przedstawicieli zakładów z całej Polski (m.in. Stocznia im. Adolfa Warskiego w Szczecinie, Huta im. Lenina w Krakowie, Zakłady im. Hipolita Cegielskiego w Poznaniu, KWK Wujek w Katowicach). 1982–1986 kilkakrotnie przesłuchiwany, zatrzymywany, w jego domu rewizje, 24 IV 1988 zatrzymany w Krakowie, gdy przewoził gazetę „Orzeł Biały”, nast. ukarany grzywną przez kolegium ds. wykroczeń Kraków-Śródmieście. XII 1987–1990 członek RKW Dolny Śląsk. 1989 autor tekstów w „Jutrzence”. 1988–1990 członek Ruchu Wolnych Demokratów. 1987–1991 członek, nast. przew. Rady Pracowniczej w Pafawagu. 1987–1991 członek Wrocławskiego Klubu Samorządu Pracowniczego przy Oddziale Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego we Wrocławiu.
12 IX 1991–1994 założyciel, przew. NSZZ „S” ’80 w Pafawagu. Od 1994 pracownik różnych zakładów we Wrocławiu (mechanik w Zakładzie Automatyki Elan, tokarz w firmie Wirek PPH Michalski Ireneusz, konserwator maszyn w firmie Wromag Sp. Jawna), obecnie mechanik remontu maszyn i urządzeń techn. w Dolnośląskiej Fabryce Maszyn Elektrycznych Sp. z o.o.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2013).
28–30 VIII 1986 rozpracowywany przez Wydz. V WUSW we Wrocławiu w ramach SOR krypt. Grupa.