Sieciechowicz Walentyna Bożena
Walentyna Bożena Sieciechowicz, ur. 3 III 1935 w Lublinie, zm. 2 X 2011 w Świebodzinie. 1953-1954 studentka KUL, Wydział Filologii Polskiej.
1954-1973 pracowała w zakładach pracy i instytucjach w Lublinie, Wysokiej Łące, Ciborzu i Międzyrzeczu. 1973-1980 pracowniczka Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Świebodzinie.
Od 1981 zajmowała się kolportowaniem w Międzyrzeczu i Świebodzinie prasy i wydawnictw niezależnych, przywożonych głównie z Gorzowa Wlkp., gdzie nawiązała kontakt ze Stanisławem Żytkowskim.
Po 13 XII 1981 kontynuowała kolportaż prasy podziemnej, m.in. gorzowskiego „Feniksa” oraz wydawnictw dostarczanych z Poznania. W połowie lat 80. uczestniczyła, m.in. wraz z mężem Maciejem Sieciechowiczem, w drukowaniu „Feniksa” – wydanie terenowe w Świebodzinie. We IX 1987 uczestniczka głodówki w kościele św. Wojciecha w Międzyrzeczu będącej sprzeciwem wobec represjonowania uczestników protestu przeciwko planom składowania materiałów radioaktywnych w Międzyrzeckim Rejonie Umocnionym. Od 1987 zaangażowana w działalność Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy parafii Matki Bożej Królowej Polski w Świebodzinie, w ramach którego organizowano m.in. wykłady i tygodnie kultury chrześcijańskiej.
W 1989 sekretarz KO „S” Ziemi Świebodzińskiej. 1990-1991 uczestniczka kampanii wyborczej środowisk solidarnościowych w wyborach samorządowych, prezydenckich i parlamentarnych. 1991-2007 inicjatorka powstania i redaktor „Świebodzińskiej Gazety Powiatowej”.
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (2009).