Skorenko Danuta
Danuta Skorenko, ur. 25 XII 1940 w Stryju (obecnie Ukraina), zm. 26 IX 2000 w Katowicach. Studentka Uniwersytetu Warszawskiego, kierunek filozofia (1969 absolutorium).
W X 1956 uczestniczka demonstracji we Wrocławiu. 1970-1977 kierowniczka klubu Stowarzyszenia PAX w Katowicach, 1977-1978 pracowniczka Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, 1979-1982 I Oddziału PZU.
W IX 1980 w „S”, przewodnicząca Komitetu Założycielskiego, następnie KZ w I Oddziale PZU.
W I 1982 założycielka i faktyczny szef podziemnej MKK „S” w Katowicach; uczestniczka akcji ulotkowych oraz malowania na murach; od VIII 1982 w ukryciu, współorganizatorka demonstracji 31 VIII w Katowicach, redaktor, wydawca, drukarz i kolporter podziemnego pisma „Ku Wolnej Polsce”; 4 XII 1983 aresztowana, przetrzymywana w AŚ w Sosnowcu, następnie Katowicach i Lublińcu, w VII 1984 zwolniona na mocy amnestii. Zwolniona z pracy, do 1988 bez zatrudnienia. W II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1985 uczestniczka głodówki rotacyjnej o uwolnienie więźniów politycznych, zorganizowanej przez Annę Walentynowicz w podziemiach kościoła Narodzenia NMP w Krakowie-Bieżanowie. Inicjatorka próby uruchomienia podziemnej TV „S”, w X 1985 aresztowana, przetrzymywana w AŚ w Katowicach, w IV 1986 skazana wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach na 2,5 roku więzienia, osadzona w AŚ w Katowicach (uczestniczka 21-dniowej głodówki w związku z odmową wydania przepustki na pogrzeb matki, dokarmiana siłą), we IX 1986 zwolniona na mocy amnestii. Od 1987 członek Rady Koordynacyjnej Polskiej Ligi Praw Człowieka; współpracowniczka Komisji Interwencji i Praworządności „S”, od 1988 przedstawicielka Komisji w Regionie. W II 1988 uczestniczka Zgromadzenia Działaczy „S” Regionu Śląsko-Dąbrowskiego w Łączy, członek RKW „S”, odpowiedzialna za Podregion Centralny. W 1988 zatrudniona jako praczka w Państwowym Domu Dziecka, zwolniona po 3 mies. 15 VIII – 3 IX 1988 uczestniczka strajku, doradca MKS w KWK Manifest Lipcowy; w X 1988 współorganizatorka i uczestniczka akcji protestacyjnej na Rynku w Katowicach w obronie górników zwolnionych z pracy po sierpniowych strajkach; W II 1989 uczestniczka Zgromadzenia Delegatów NSZZ „S” Regionu Śląsko-Dąbrowskiego w Ustroniu-Polanie, ponownie wybrana do RKW.
W 1990 odeszła z „S”. 1990-1991 współzałożycielka i woj. pełnomocnik ROAD w Katowicach; w 1991 w Ruchu Społeczno-Demokratycznym.
Odznaczona pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2008).
1983-1984 rozpracowywana przez Wydz. V-2 WUSW w Katowicach w ramach SOR krypt. Drukarnia; w 1984 w ramach SOR krypt. Wolna; 1984-1989 przez Wydz. V/Inspektorat 2 WUSW w Katowicach w ramach SOR krypt. Willa II.