Styrna Stanisław
Stanisław Styrna, ks., ur. 7 XI 1933 w Przyborowie k. Brzeska. Absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1963), doktorat (1966). Od 1950 nowicjusz Towarzystwa Salezjańskiego w Czerwińsku, święcenia kapłańskie (VI 1960).
1963-1997 wykładowca Katolickiej Nauki Społecznej w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Salezjanów w Lądzie, 1968-1976 rektor WSD, 1966-1967 wykładowca na KUL; od 1970 dyr. wspólnoty zakonnej w Lądzie, 1976-1978 inspektor Salezjańskiej Prowincji Świętego Stanisława Kostki w Warszawie, 1979-1988 dyr. wspólnoty zakonnej i proboszcz parafii św. Rodziny w Pile, 1980-1988 dziekan Dekanatu Pilskiego.
Od IX 1980 kapelan „S” w regionie pilskim (nieformalnie), w V 1981 honorowy gość I WZD Województwa Pilskiego. W 1981 autor w niezależnych pismach „Solidarność Pilska”, „W Naszej Szkole” (pismo KZ Oświaty i Wychowania w Pile). W 1981 organizował uroczystości poświęcenia sztandarów Komisji Zakładowych „S” w Pile, nabożeństwa poświęcenia krzyży dla zakładów pracy, Msze za Ojczyznę. W VII 1981 zainicjował powołanie KIK przy parafii św. Rodziny.
Po 13 XII 1981 ukrywał w parafii działaczy „S”; 14 XII 1981 współorganizator, następnie przewodniczący Diecezjalnego Komitetu Pomocy – Region Piła, współorganizator pomocy dla represjonowanych i ich rodzin, odwiedzał internowanych z Dekanatu Pilskiego w Ośr. Odosobnienia w Gębarzewie (m.in. z ks. Stanisławem Salamonowiczem SDB, ks. Zbigniewem Łepką SDB), interweniował u władz ws. polepszenia warunków odosobnienia, właściwej opieki lekarskiej, umożliwienia uczestnictwa w praktykach religijnych w niedziele i święta, kierował petycje do władz w obronie internowanych i prześladowanych za przekonania. W 1983 współorganizator grupy pilskiej Pieszej Pielgrzymki Koszalińsko-Kołobrzeskiej na Jasną Górę z udziałem b. internowanych, i działaczy podziemnych struktur „S” (grupa słynęła z eksponowania symboliki „S” i głoszonych przez ks. St. Styrnę konferencji nt. społeczne). Od X 1984 członek Komisji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Ludzi Pracy. 1984-1989 współorganizator Tygodni Społecznych i Tygodni Kultury Chrześcijańskiej przy kościele św. Rodziny (we współpracy z działaczami podziemnej „S” i KIK). W II 1987 inicjator powołania przy parafii św. Rodziny filii Instytutu Wyższej Kultury Religijnej im. Jana XXIII. Wielokrotnie karany przez kolegia ds. wykroczeń, nachodzony przez funkcjonariuszy SB, szykanowany przez władze (odmawiano wydania paszportu).
Od 1988 proboszcz i przełożony wspólnot zakonnych w parafiach w Szczecinie, Słupsku, Bydgoszczy; od 2000 w parafii św. Jana Bosko w Szczecinie. Przez wiele lat duszpasterz wspólnot Odnowy w Duchu Świętym. Od 1991 kurator Wspólnoty Uczennic Krzyża wyznaczony przez bp. Mariana Przykuckiego. Wieloletni radca inspektorialny w salezjańskich inspektoratach św. Stanisława Kostki w Warszawie i św. Wojciecha w Pile, członek wielu komisji inspektorialnych, moderator Kapituły Inspektorialnej w Lądzie; uczestnik trzech Kapituł Generalnych Zgromadzenia Salezjanów w Rzymie.
Autor kilku książek z materiałami formacyjnymi, także artykułów naukowych nt. katolickiej nauki społecznej.
Honorowy Obywatel Miasta Piła (2007).
21
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1983 – 15 XII 1988 rozpracowywany przez Wydz. IV KW MO/WUSW w Pile w ramach SOS/SOR krypt. Społecznik.
Jarosław Wąsowicz SDB