Szczuka Stanisław
Stanisław Szczuka, ur. 25 XI 1928 w Warszawie, zm. 20 IV 2011 tamże. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Prawa (1952).
1951-1955 aplikant adwokacki, 1955-1993 adwokat. Od 1956 zaangażowany w prowadzenie spraw politycznych, m.in. w 1956 w sprawę rehabilitacji członków kierownictwa Polski podziemnej skazanych w procesach stalinowskich; aresztowanych w III 1968 studentów UW i ASP; Jakuba Karpińskiego w procesie tzw. taterników; osób oskarżonych o ''zakłócanie spokoju społecznego'' w XII 1970; Jana Kapuścińskiego i Stefana Niesiołowskiego w procesie organizacji Ruch (za zbyt śmiałą obronę zawieszony na 3 mies. w prawie wykonywania zawodu); Wojciecha Ziembińskiego sądzonego za akcje niepodległościowe, np. wywieszanie klepsydr 11 XI; Władysława Siły-Nowickiego nieprawdziwie oskarżonego o fałszerstwo; w 1976 obrońca w procesach radomskich oraz licznych sprawach o nadużycie władzy przez funkcjonariuszy MO i prokuratury. W 1976 współautor (z Janem Olszewskim, Antonim Pajdakiem, W. Ziembińskim) Listu 14 z protestem przeciwko umieszczeniu w Konstytucji PRL zapisu o nienaruszalności sojuszu z ZSRR. Współpracownik Biura Interwencyjnego KOR.
W 1981 wystąpił do sądu o rejestrację Solidarności Wiejskiej.
Po 13 XII 1981 obrońca m.in. dziennikarzy biuletynów „S” w Puławach, animatorów radia „S” w Warszawie, robotników oskarżonych o kontynuowanie działalności związkowej, kolporterów niezależnych wydawnictw. W 1983 obrońca w procesie MRKS, w 1987 członków Ruchu WiP.