Szota Antoni
Antoni Szota, ur. 18 I 1946 w Bytomiu. Ukończył Technikum Mechaniczne tamże (1964).
1967–1980 w PZPR (w 1974 sekretarz OOP); 1978–1999 w Polskim Związku Filatelistycznym Oddział w Kędzierzynie-Koźlu.
1964–1965 stażysta w Parowozowni I kl. PKP Bytom w Bytomiu, 1965–1966 ślusarz Parowozowni Kolei Dojazdowych PKP tamże, 1966–1968 zasadnicza służba wojskowa, 1968–1973 ślusarz narzędziowy, technolog, st. mechanik w Wojewódzkich Warsztatach Ortopedycznych w Bytomiu, 1973–1999 technolog, mistrz zmianowy w Zakładach Azotowych Kędzierzyn/ZA Kędzierzyn SA w Kędzierzynie-Koźlu.
Od IX 1980 w „S”; IX – XI 1980 członek Komitetu Założycielskiego w Zakładzie Produkcji Amoniaku ZA, 12 XI 1980 – IV 1981 Tymczasowego MKZ w Kędzierzynie-Koźlu, 1
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
– 11 IV 1981 przew. KZ, od 11 IV 1981 przew. Zarządu Międzyzakładowej Komisji Związkowej Ziemi Kozielskiej; w V i VII delegat na I WZD Regionu Śląsk Opolski, kandydat na przew. ZR; IX/X delegat na I KZD.
13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Opolu, Nysie i Grodkowie (uczestnik głodówek), 25 XI 1982 zwolniony. 16 III 1982 i 19 X 1983 poddawany rewizji. 31 VIII 1983 uczestnik manifestacji pod b. siedzibą „S” w Kędzierzynie-Koźlu; 1983–1984 współorganizator zbierania pomocy rzeczowej i pieniężnej dla represjonowanych i ich rodzin.
W 1989 współorganizator „S” w rejonie Kędzierzyna-Koźla; 8 III – VI 1989 przew. Tymczasowej KZ, nast. do 1993 w „S”; 10 IV 1989 – 1990 przew. Międzyzakładowej Komisji Organizacyjnej Ziemi Kozielskiej; IV 1989 delegat na II WZD Śląska Opolskiego; IV–VI członek KO w Kędzierzynie-Koźlu, współorganizator kampanii wyborczej w VI 1989. 1991–1994 w UD. 1990–1998 radny Rady Miejskiej Kędzierzyna-Koźla (1990–1992 przew.) z list Obywatelskiej Koalicji Wyborczej „S” i Forum Samorządowego Razem dla Miasta. VIII 1998 – XII 1999 w Radzie Społecznej ZOZ w Kędzierzynie-Koźlu; 1999–2001 członek Komisji Prawno-Administracyjnej Rady Miejskiej tamże. 2000–2011 specjalista ds. logistyki i spedycji, nast. kierownik ds. utrzymania ruchu i transportu wewnętrznego, dyr. magazynu centralnego, specjalista ds. techn., kierownik magazynu centralnego w Gliwicach w IXO Neuber Spółka z o.o./Brenntag Polska Sp. z o.o.; od 2011 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2017).
18 II 1981 – 20 VIII 1984 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO/WUSW w Opolu w ramach KE krypt. Uparty; do 26 V 1987 przez p. V RUSW w Kędzierzynie-Koźlu w ramach SOR krypt. Długowłosy; do 10 VIII 1989 przez Wydz. V WUSW w Opolu w ramach SOS krypt. Karta.
Zbigniew Bereszyński|Tomasz Gałwiaczek