Tchórzewski Krzysztof
Krzysztof Tchórzewski, ur. 19 V 1950 w Rzążewie k. Siedlec. Absolwent Politechniki Warszawskiej, Wydz. Elektryczny (1974).
1968–1972 w ZSP, od 1978 członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich, 1985–1988 sekretarz, 1998–1990 prezes oddziału w Siedlcach.
1974–1990 kolejno inżynier-elektromonter, z-ca zawiadowcy odcinka energetycznego, kontroler urządzeń energetycznych, z-ca naczelnika oddziału, naczelnik oddziału PKP Siedlce.
1977–1989 kolporter niezależnych/podziemnych pism i książek w miejscu pracy.
Od 1980 w „S”; członek Komitetu Założycielskiego w węźle PKP Siedlce. W III 1981 uczestnik rozmów „S” PKP z władzami wojewódzkimi i rządowymi. Od 16 XI 1981 przew. Oddziału Siedlce Regionu Mazowsze, 2 XII 1981 sygnatariusz porozumienia o zasadach współpracy z wojewodą siedleckim, XII 1981 delegat na
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
WZD Regionu Mazowsze. Przed 13 XII 1981 wywiózł z Warszawy archiwum „S” RI.
1982–1985 dostawca papieru dla siedleckich pism podziemnych („Wiadomości Podlaskie”, „Osa”), przedstawiciel Siedlec w spotkaniach MRKS. 1982–1989 działacz Diecezjalnego Komitetu Charytatywno-Społecznego przy parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Siedlcach.
1989–1990 członek zarządu siedleckiego KO,współwydawca jego organu „Nasz Czas”. 1989 wiceprzew. Państwowej Komisji Wyborczej województwa siedleckiego w wyborach 1990–1999 współzałożyciel i prezes oddziału siedleckiego PC, 1993–1997 wiceprezes PC, 1997–1999 przew. Zarządu Głównego. 1990–1993 wojewoda siedlecki, 1991–1993 poseł RP z listy POC, 1994–1995 prezes drukarni Interpoligrafia w Warszawie, 1996–1997 dyr. spółki remontowo-budowlanej Srebrna. 1997–2001 poseł RP z listy AWS, sekretarz stanu w Ministerstwie Transportu i Gospodarki Morskiej. 1999–2001 współzałożyciel i sekretarz generalny PPChD, 2001–2003 sekretarz generalny partii SKL-RNP. 2001–2005 członek zarządu, od 2002 dyr. ekonomiczno-finansowy w spółce PKP Energetyka. 2002–2006 radny Sejmiku Województwa Mazowieckiego z ramienia PiS, od 2004 członek PiS i jego komitetu politycznego. Od 2005 w składzie Krajowej Rady Katolików Świeckich. Od 2007 poseł RP z listy PiS, wiceprzew., nast. sekretarz Klubu Parlamentarnego; 2007 sekretarz stanu w Ministerstwie Gospodarki. XI 2015 minister bez teki w rządzie Beaty Szydło, nast. od XII 2015 minister energetyki w rządach B. Szydło i Mateusza Morawieckiego.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2005), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001), Krzyżem Wolności i Solidarności (2015).
Krzysztof Biernacki