Tobiasz Ludwik
Ludwik Tobiasz, ur. 29 XI 1931 w Męcinie k. Limanowej. Absolwent Politechniki Wrocławskiej, Wydz. Mechanicznego (1976).
1948–1953 w ZMP, 1978–1980 w PZPR, członek Rady Pracowniczej w Fabryce Wagonów w Świdnicy.
1953–1983 technik technolog, nast. kierownik sekcji technologicznej, nast. kierownik przyzakładowych warsztatów szkolnych Fabryki Wagonów w Świdnicy.
Od IX 1980 w „S”, od 5 IX 1980 członek Komitetu Założycielskiego w FW, od 23 X 1980 przew. KZ, I–VI 1981 przedstawiciel FW (ze Stanisławem Walczakiem) w Międzyzakładowym Punkcie Konsultacyjnym NSZZ „S” w Świdnicy, od 2 VI 1981 członek MKK tamże. 21 III 1981 współorganizator uroczystości poświęcenia sztandaru „S” FW przez ks. abp. Henryka Gulbinowicza.
13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośr. Odosobnienia w Świdnicy i Kamiennej Górze, 27 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 zwolniony. 1981–1983 członek KIK w Świdnicy. 1982–1989 przew. TKZ w FW. VII 1982–VI 1983 współzałożyciel podziemnego pisma FW „Wolny Wagonowiec”, autor tekstów, redaktor, wydawca. 1982–1989 organizator i koordynator sieci kolportażu czasopism i wydawnictw podziemnych na terenie Świdnicy, m.in. „Biuletynu Informacyjnego Ziemi Świdnickiej”, „Z Rąk do Rąk”, „Z Dnia na Dzień”, paryskiej „Kultury” i wydawnictw NOW-ej. 1982–1989 w ramach TKZ uczestnik akcji ulotkowych i plakatowych (m.in. V 1982, VIII 1983); organizator manifestacji (m.in. 31 VIII 1982, X 1985); 1982–1983 współorganizator pomocy finansowej dla internowanych i aresztowanych działaczy „S” i ich rodzin. 1982–1989 zbierał składki na działalność związkową TKZ. 19 II 1983 zatrzymany z innymi członkami TKZ za kolportaż „Wolnego Wagonowca”, 1 VIII 1983 postępowanie umorzone na mocy amnestii. VI 1983 zwolniony z pracy. 1983–1989 robotnik magazynowy w Spółdzielni Rzemieślniczej w Świdnicy. 1985–1989 współorganizator wykładów z historii w parafii św. Stanisława i św. Wacława tamże, uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy tamże. 1982–1989 odpowiedzialny za kontakty podziemnych struktur „S” w Świdnicy z zagranicą (Francja, Niemcy). 30 IX 1988 współzałożyciel MKO w Świdnicy, 1989 współwydawca pisma MKO „Biuletyn Świdnicki” (m.in. ze Zdzisławem Kluczyńskim, Ireneuszem Pałacem, Kazimierzem Kołodziejem).
1989 przyjęty ponownie do pracy w FW w Świdnicy. 1989–1998 kierownik sekcji technologicznej tamże; przew. KZ „S” tamże; delegat na kolejne WZD Regionu Dolny Śląsk (do 1998). Wiosną 1989 organizator spotkań wyborczych KO „S” Ziemi Świdnickiej. 1990–1998 radny Rady Miejskiej w Świdnicy z listy KO „S” Ziemi Świdnickiej. Od 1998 na emeryturze.
18 VII 1983–23 II 1985 rozpracowywany przez Ref. V SB RUSW w Świdnicy w ramach SOR.