Woźniak Anna
Anna Woźniak, ur. 14 I 1939 w Majdanie Kozłowieckim k. Lublina, zm. 1 VI 2001 w Szczecinie. Ukończyła Szkołę Podstawową w Łuckiej (1953).
Od 1980 pracowniczka RSW Prasa-Książka-Ruch w Szczecinie. W XII 1970 jako wspierała męża Zygmunta Woźniaka, organizatora strajku okupacyjnego w Porcie Szczecińskim.
Od IX 1980 w „S”.
Po 13 XII 1981 współpracowniczka Diecezjalnego Punktu Pomocy przy kościele św. Krzyża w Szczecinie, organizatorka pomocy rzeczowej, prawnej, finansowej dla represjonowanych i ich rodzin. Do 1989 kolporterka wydawnictw podziemnych, ulotek, znaczków poczt podziemnych, kalendarzy, od 1984 pism „Obraz”, „Tygodnik Mazowsze”, „Grot”, od 1986 wydawnictw FMW i WiP. Współorganizatorka akcji plakatowania, malowania transparentów, uczestniczka akcji protestacyjno-patriotycznych oraz mszy patriotycznych. W jej mieszkaniu organizowano coroczne wieczornice z okazji 11 XI, współorganizatorka spotkań działaczy podziemia, wspierała zaangażowanie synów i córki w działalności w Federacji Młodzieży Walczącej i Ruchu WiP. 1985-1988 organizatorka środków pieniężnych na wsparcie opozycjonistów i płacenie grzywien zasądzanych przez sądy i kolegia ds. wykroczeń. Do 1989 aktywna działaczka Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy kościele św. Stanisława Kostki, współorganizatorka Mszy za Ojczyznę. Wielokrotnie poddawana rewizjom w domu, przesłuchaniom, w 1986 i w 1987 skazana przez kolegium ds. wykroczeń na karę grzywny.
Od 2000 na emeryturze
Do 13 XII 1986 rozpracowywana przez Wydz. V WUSW w Szczecinie w ramach SOR krypt. Ruch.