Zagórny Janusz
Janusz Zagórny, ur. 27
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1951 w Elblągu. Ukończył ZSZ przy Zakładach Mechanicznych Zamech tamże (1968) oraz Centrum Kształcenia Zawodowego tamże, kierunek eksploatacja pojazdów mechanicznych i maszyn (1981).
1968-1969 wiertacz w Zamechu, 1969-1970 ślusarz w PKP Elbląg, 1970-1971 w Gdańskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego w Elblągu, w 1971 w Przedsiębiorstwie Budownictwa Rolniczego tamże, w 1972 w Elektrociepłowni Elbląg, w 1973 pracownik Gdańskiego Przedsiębiorstwa Produkcji Betonów Trójbet Zakład w Elblągu, 1973-1974 Spółdzielni Usług Samorządowych tamże, w 1975 Elbląskich Zakładów Napraw Samochodowych, 1975-1977 PGR w Elblągu, w 1977 Hurtowni Artykułów Elektrotechnicznych Elmet tamże, 1977-1978 ślusarz w Przedsiębiorstwie Remontowo-Montażowym Promet tamże, w 1978 w Elbląskiej Fabryce Urządzeń Okrętowych, 1979-1981 w Zakładzie Armatury Samochodowej Polmo.
18-31 VIII 1980 współorganizator strajku w Polmo, członek KS; od IX 1980 w „S”, członek Komitetu Założycielskiego w Polmo, następnie KZ. W X 1981 oddelegowany do pracy w ZR Elbląg: referent ds. informacji i kolportażu, odpowiedzialny za obsługę maszyn poligraficznych.
19 XII 1981 aresztowany pod zarzutem kolportażu z Jarosławem Soboniem i Mirosławem Sigurskim na terenie Elbląga w dn. 17 i 18 XII 1981 ulotek zawierających informacje o sytuacji strajkowej w kraju i nawołujących do poparcia strajków, 22 I 1982 skazany wyrokiem Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni na 3 lata więzienia i 3 lata pozbawienia praw publicznych, osadzony w ZK w Bartoszycach, od 8 VI 1982 w ZK w Braniewie, 20 V 1983 zwolniony na mocy aktu łaski Rady Państwa z zastosowaniem 2-letniego okresu próbnego. 1983-1987 pracownik Przedsiębiorstwa Urządzeń Wodnych i Melioracyjnych w Elblągu, 1987-1989 mechanik w Szpitalu Wojewódzkim tamże. W 1988 organizator strajku na tle płacowym w Szpitalu Wojewódzkim.
1989-1994 pracownik Zamechu oraz Przedsiębiorstwa Transportu Samochodowego Transmeble w Elblągu, 1994-1998 elektroakustyk w Elbląskim Domu Kultury; organizator i przewodniczący „S” tamże; mechanik w przedsiębiorstwie Aluma, 1999-2004 własna działalność gospodarcza. Od 2004 w Wlk. Brytanii.
Krzysztof Filip