Zambrowski Antoni
Antoni Zambrowski, ur. 27 I 1934 w Warszawie, zm. 27 I 2019. Absolwent Uniwersytetu Moskiewskiego, Wydz. Ekonomii (1956).
1947–1948 w ZWM, 1948–1956 w ZMP; 1956–1966 w PZPR, usunięty z partii i z uczelni za krytykę polityki państwa wobec Kościoła. 1957 w Tymczasowym Komitecie Warszawskim i Tymczasowym Komitecie Centralnym ZMS.
W X 1956 uczestniczył w wiecach studentów na Politechnice Warszawskiej 1956–1957 członek Rewolucyjnego Związku Młodzieży; 1956–1958 ekonomista w Zakładach Wytwórczych Urządzeń Telefonicznych im. Komuny Paryskiej w Warszawie, 1959–1960 w Zakładach Wytwórczych Lamp Elektrycznych im. Róży Luksemburg tamże, 1960–1966 w Centralnym Ośrodku Doskonalenia Kadr Kierowniczych przy KC PZPR, 1966 st. asystent na Wydz. Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego. 1966–1980 pracownik Centralnego Laboratorium Optyki w Warszawie.
Od 1966 uczestnik prac nielegalnego koła dyskusyjnego, grupującego pracowników naukowych i studentów UW i Uniwersytetu Łódzkiego; organizator (w trybie samizdatu) przepisywania tekstów zatrzymanych przez cenzurę. 11 III 1968 aresztowany pod fałszywym zarzutem organizowania wiecu studentów UW, skazany na 2 lata pozbawienia wolności, w VII 1969 zwolniony na mocy amnestii.
Od 1976 współpracownik KOR/KSS KOR i TKN (gł. Tadeusza Kowalika, prowadzącego wykłady z ekonomii), kolporter wydawnictw niezależnych. Po wizycie Jana Pawła II w Polsce, od IX 1979–VIII uczestniczył w Akcji Wiernych „Chrystus w środkach przekazu społecznego”, zbierając podpisy pod apelem o transmisję mszy w PRiTV.
Od IX 1980 w „S”; członek Komitetu Założycielskiego w Biurze Projektów OMEL-Projekt, doradca KZ w Polskich Zakładach Optycznych w Warszawie.
13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Warszawie-Białołęce, 10 VII 1982 zwolniony. W VI 1983 uczestnik delegacji b. internowanych na spotkanie z Janem Pawłem II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. w kościele oo. Kapucynów. W VIII 1985 oraz w 1986 pikietował sklepy monopolowe w ramach ogłaszanej przez „S” i Episkopat akcji Ruchu Otrzeźwienia Narodu, za co dwukrotnie został skazany na areszt w ZK w Warszawie-Służewcu. Współpracownik podziemnych pism: „Przegląd”, „Tygodnik Wojenny”, „Samorządność”, „Obóz”; emigracyjnych: „Tydzień Polski”, „Robotnik”; katolickich: „Więź”, „Przegląd Katolicki”. 1988 kierownik działu kolportażu miesięcznika „Res Publica”. 1988–1989 stróż na budowie warszawskiego metra.
1989 asystent w biurze wyborczym KO przy Przew. „S” L. Wałęsie, 1989–2003 dziennikarz „Tygodnika Solidarność”. 1995 współzałożyciel Komitetu Polska-Czeczenia. Współpracownik i autor pism „Ład”, „Nowy Świat”, „Gazeta Polska”, „Nasza Polska”. Członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa. Od 2003 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006).
1974–1989 rozpracowywany przez Wydz. III/Wydz. IIIA-1/Wydz. III-2 KS MO/SUSW w ramach KE/SOR/KE krypt. Szakal.