Ikonowicz Piotr Igor
Piotr Igor Ikonowicz , ur. 15 V 1956 w Pruszkowie. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Prawa i Administracji (1980).
W I poł. l. 70. prowadził w mieszkaniu samokształceniowe kółko marksistowskie. 14 IV 1980 sygnatariusz petycji domagającej się rozwiązania SZSP i utworzenia niezależnego zrzeszenia studentów, 20 V 1980 sygnatariusz apelu w obronie relegowanego studenta Uniwersytetu Warszawskiego Janusza Majewskiego.
Od VII 1981 współpracownik, 17 IX 1981–13 XII 1981 dziennikarz w Biurze Informacyjnym „S” Regionu Mazowsze.
17 XII 1982 aresztowany, osadzony w AŚ w Warszawie, 11 I 1982 skazany przez Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego na rok i 6 mies. pozbawienia wolności w zawieszeniu.
10 V 1982 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia w Warszawie-Białołęce, 23 XI V 1982 zwolniony. 1982–1989 prace dorywcze, m.in. tłumacz w Stowarzyszeniu Tłumaczy Polskich. 1982 współpracownik Radia „Solidarność”, 1982 współzałożyciel, redaktor podziemnego pisma „Miś. Tygodnik stanu wojennego”, 1984–1987 współzałożyciel i lider Grupy Politycznej „Robotnik”; 1984–1989 w redakcji (ps. Igor Lewy) „Robotnika” (ps. Dr Livingstone), inicjator i uczestnik wspólnych akcji z MRKS (m.in. kolportaż, akcje ulotkowe, rozwieszanie transparentów). 19 V 1984 współzałożyciel Porozumienia Grup Politycznych „Niepodległość, Demokracja, Samorządność”.
1985–1986 w redakcji pisma Grupy Politycznej „Wola” „Naprzód”; III 1986–II 1988 współpracownik (drukarz, kolporter) Wydawnictwa im. Olofa Palmego.
XI 1987 współinicjator mies. prasy zakładowej NSZZ „S”. 15 XI 1987 współzałożyciel, nast. sekretarz, członek Prezydium Rady Naczelnej PPS, współautor (z Grzegorzem Ilką) deklaracji założycielskiej, VI 1988 po rozłamie w PPS we frakcji młodych. VIII 1988 współorganizator wiecu w kopalni Czerwone Zagłębie w Sosnowcu (próba nakłonienia górników do strajku zakończona niepowodzeniem). 22 XI 1988 współautor (z Józefem Piniorem) manifestu programowego Rewolucja Demokratyczna, od XII 1988 w PPS-RD, w Radzie Naczelnej. 12–21 IX 1989 uczestnik głodówki solidarnościowej z więzionymi Józefem Piniorem, Czesławem Borowczykiem i Jolantą Skibą. 25–31 XII 1988 uczestnik głodówki solidarnościowej z więzionymi studentami z Czechosłowacji, w jej czasie z Edwardem Mizikowskim zawiesił na gmachu KC PZPR transparent z żądaniem uwolnienia więźniów politycznych. 1988–1989 uczestnik i organizator wielu manifestacji w Polsce inicjowanych przez PPS/PPS–RD i WiP, przede wszystkim w obronie więźniów politycznych, wielokrotnie zatrzymywany, karany grzywnami przez kolegia ds. wykroczeń.
25 II 1989 uczestnik Kongresu Opozycji Antyustrojowej w Jastrzębiu-Zdroju; przeciwnik obrad Okrągłego Stołu i wyborów czerwcowych. 13 V 1989 uczestnik II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. Ogólnopolskiej Konferencji Niezależnych Środowisk Młodzieżowych, 1989 organizator manifestacji przeciwko wyborom czerwcowym i kandydaturze Wojciecha Jaruzelskiego na prezydenta. 5–10 VI 1989 uczestnik głodówki solidarnościowej przed ambasadą ChRL z protestem chińskich studentów na pl. Tienanmen.
1992–1996, 1997–2001 przew. Rady Naczelnej PPS. 1993–2001 poseł na Sejm RP z listy SLD; 2000 kandydat w wyborach prezydenckich, 2003–2011 współtwórca, nast. sekretarz ds. organizacyjnych Nowej Lewicy, 2011 doradca Ruchu Palikota, 2014 założyciel Ruchu Sprawiedliwości Społecznej, od 2006 prowadzący Kancelarię Sprawiedliwości Społecznej.
23 V 1980–21 X 1981 rozpracowywany przez Wydz. III KS MO w ramach SOS krypt. Igor; 26 IV 1984–1 XII 1987 przez Wydz. I Biura Studiów SB MSW w ramach SOR o krypt. Karierowicze; 1 XII 1987–8 V 1990 przez Wydz. II Dep. III MSW, nast. Wydz. III DOKPP MSW w ramach SOR krypt. Karierowicze.